Friday, November 10, 2006
Ringling Mansion
Alweer heel vroeg hoor ik Petra bezig in de keuken, dus ik hijs mezelf ook maar uit bed. Er staat tenslotte weer van alles op het programma vandaag!
We drinken even gauw thee en lopen dan weer, via het Sheraton, richting Clearwater Beach. Dit keer kiezen we het Shephard restaurant aan het water. Hier adverteren ze met een buffet voor $7,95 en een blik daarop doet ons besluiten te blijven. Er ligt heerlijk vers fruit, waaronder onwerkelijk rode watermeloen en verse ananas!
We worden in een druk zaaltje gezet, waar een overspannen serveerder rondrent, al zeggend, dat hij zijn best doet, hij is maar alleen. Dat belooft niet veel goeds! Gelukkig komt de hostess ons vragen, wat we willen drinken en kunnen we dus aanvallen op het buffet.
Ook nemen we ons bestek mee naar buiten, er is een leuk terrasje, waar we vergezeld worden door twee Duitse dames (die later helaas wel gaan roken) en een heel statige, maar ook erg nieuwsgierige witte reiger (hij komt echt dichtbij!).
Filmpje
Het buffet is erg lekker, maar de drankjes laten maar op zich wachten, gelukkig heb ik nog een waterflesje mee. Met een droge keel eten vind ik vreselijk! Maar uiteindelijk krijgen we onze koffie en rekenen dan meteen ook maar af. Die vogel maakte de maaltijd echter helemaal, koffie of niet.
Terug in het apartement douchen we en pakken alles in en om half elf zitten we in de auto richting Sarasota. Maar eerst willen we weer proberen de Sephora te vinden, die er woensdag niet was. Ik heb lippenstift nodig en Petra lotion. Gelukkig vinden we hem wel in International Plaza en slagen goed.
We kijken dan nog even verder, krijgen een gratis snoepje bij See's Candies (nou ja, snoep, liever gezegd, want mijn lolly is zo groot, het zou me de hele dag duren hem op te zuigen!) en Petra vindt iets leuks voor Robin bij Aeropostale.
De rit naar Sarasota verloopt daarna voorspoedig onder leiding van de fantastische chauffeuse Petra (en ik lees (ook met behulp van MIO) kaart). We rijden onder anderen over de Sunshine Skyway, een enorm hoge tolbrug.
In Sarasota zien we meteen een gezellig winkelstraatje met restaurantjes en we besluiten te parkeren en wat te gaan eten. De keuze valt op het nogal Italiaans aandoende Cafe Epicure. We schuiven aan aan het laatste tafeltje buiten.
We bestellen beiden een salade, Petra eentje met gegrilde kip en die van mij is "tropisch": spinazie, bamboescheuten en avocado met grote stukken Parmezaanse kaas erop. Heerlijk! Echt een hapje gezond, hadden we even nodig na gisteravond.
We vragen aan de serveerder, waar we het Ringling Estate kunnen vinden, want we dachten, dat dat hier was, maar behalve een paar vrolijk gekleurde beelden is er geen teken van te vinden. Het blijkt nog een paar mijl verderop te zijn.
Na zijn aanwijzingen vinden we het al gauw. We kopen kaartjes voor de "basic tour", want voor een uitgebreide hebben we geen tijd of geduld. We beginnen in het eerste gebouw van het circus museum.
Hier zien we een heel grote maquette met geluid en zo af en toe een mini beeldschermpje van hoe groot een circus was in de jaren twintig en hoe men zich verplaatste. Onvoorstelbaar, wat een productie! Echt wel terecht "the greatest show on earth"! Ook heel leuk gedaan allemaal en ik moest lachen om het laatste gedeelte, waar onder de treinbrug een jochie zichzelf aan de haak heeft geslagen tijdens het vissen. Ik wil wedden, dat 99% van de bezoekers dat kleine detail mist.
In het volgende gebouw van hetzelfde museum zien we de pakken van circus artiesten, posters en foto's van verschillende bekende artiesten (waaronder Gunther, de leeuwentemmer, die ik zelf ook weleens in actie heb gezien). Ook kunnen we er wagons zien en er binnen kijken.
Wat een heel ander leven zien we hier voor ons! Al die duizenden mensen, die als circus artiesten van het ene naar het andere oord reisden. Een hard leven, een leven van glitter, maar ook van misere (moet toch wel?), ik vind het fascinerend.
Nog fascinerender vind ik het even later om het landgoed van John Ringling en zijn vrouw Mable te bekijken. Je krijgt echt het gevoel opeens op Piazza San Marco in Venetie te lopen! De Ringlings waren dol op Venetie en dat blijkt in alle details.
We krijgen bij de ingang een groen kaartje in onze hand gedrukt en we worden door een (naamloze, want haar kaartje was omgedraaid) klein blond vrouwtje rondgeleid. Ze spreekt echter heel duidelijk en vertelt van alles over het leven de Ringlings, laat in de jaren twintig, begin jaren dertig.
Alles in het huis is bedoeld om indruk te maken. Het is dan ook uitermate opulent, op het lelijke af (wat het dan in mijn ogen ook alweer bijna mooi maakt). Ook deze levens waren zo heel anders. De hele tijd op reis, want John was dan wel een rijke entrepeneur, maar zijn voornaamste baan was het zoeken naar circus acten voor het grootste circus ter wereld van hem en zijn broers.
Mable's favoriete kleur was groen en dat komt dus ook overal in het huis terug. Het is allemaal erg pompeus. Het mooiste vond ik haar bedsprei, die helemaal van kant is gemaakt. Dat is kunstwerk en niet zo verguld en overdreven als alles in de rest van het huis. Begrijp me niet verkeerd, ik heb genoten van de rondleiding en me vergaapt aan de extravaganze. En in hun tijd was dit, wat ze moesten doen om met hun schouders boven de rest uit te steken. Wat een ander leven!
De ontbijtkamer
De officiele eetkamer
John Ringlings slaapkamer
Ze zijn al begonnen met Kerst versieringen
Vol met indrukken staan we weer buiten. Nu beginnen we aan de lange rit naar Naples. Petra rijdt weer en bekwaam. We rijden over Interstate 75, grappig voor mij, want in augustus reden we in Ohio op diezelfde Interstate een heel stuk noordelijker.
Na een saaie rit (gelukkig hebben we elkaar veel te vertellen!) rijden we rond half zeven Naples binnen. Wat een verrassing! Opeens bevinden we ons in een dolgezellig stadje met lichtjes overal. Schattige winkeltjes en restaurantjes zijn aan weerszijden van de weg te zien.
Voor we op zoek gaan naar het hotel parkeren we de auto. We vinden een heel gezellig restaurantje, Yabba Grill, waar we het laatste "Bistro" tafeltje krijgen. "Bistro" betekent, dat we op hoge barkrukjes zitten, prima natuurlijk.
De bediening is snel en goed en Petra bestelt zalm, ik Chileense zeebaars met wasabi erwten en allerlei lekkers eromheen. Na het slechte eten van gisteravond is dit alsof er een engeltje op mijn tong pist, zo lekker! Het is genieten!
Ons hotel blijkt maar even verderop te zijn en ik check met gemak in, terwijl Petra alvast de bagage uit de auto haalt. We krijgen een lekker grote kamer op de vierde verdieping en het internet werkt prima. All is well with the world (the world of Petra & Petra in any case).
We drinken even gauw thee en lopen dan weer, via het Sheraton, richting Clearwater Beach. Dit keer kiezen we het Shephard restaurant aan het water. Hier adverteren ze met een buffet voor $7,95 en een blik daarop doet ons besluiten te blijven. Er ligt heerlijk vers fruit, waaronder onwerkelijk rode watermeloen en verse ananas!
We worden in een druk zaaltje gezet, waar een overspannen serveerder rondrent, al zeggend, dat hij zijn best doet, hij is maar alleen. Dat belooft niet veel goeds! Gelukkig komt de hostess ons vragen, wat we willen drinken en kunnen we dus aanvallen op het buffet.
Ook nemen we ons bestek mee naar buiten, er is een leuk terrasje, waar we vergezeld worden door twee Duitse dames (die later helaas wel gaan roken) en een heel statige, maar ook erg nieuwsgierige witte reiger (hij komt echt dichtbij!).
Filmpje
Het buffet is erg lekker, maar de drankjes laten maar op zich wachten, gelukkig heb ik nog een waterflesje mee. Met een droge keel eten vind ik vreselijk! Maar uiteindelijk krijgen we onze koffie en rekenen dan meteen ook maar af. Die vogel maakte de maaltijd echter helemaal, koffie of niet.
Terug in het apartement douchen we en pakken alles in en om half elf zitten we in de auto richting Sarasota. Maar eerst willen we weer proberen de Sephora te vinden, die er woensdag niet was. Ik heb lippenstift nodig en Petra lotion. Gelukkig vinden we hem wel in International Plaza en slagen goed.
We kijken dan nog even verder, krijgen een gratis snoepje bij See's Candies (nou ja, snoep, liever gezegd, want mijn lolly is zo groot, het zou me de hele dag duren hem op te zuigen!) en Petra vindt iets leuks voor Robin bij Aeropostale.
De rit naar Sarasota verloopt daarna voorspoedig onder leiding van de fantastische chauffeuse Petra (en ik lees (ook met behulp van MIO) kaart). We rijden onder anderen over de Sunshine Skyway, een enorm hoge tolbrug.
In Sarasota zien we meteen een gezellig winkelstraatje met restaurantjes en we besluiten te parkeren en wat te gaan eten. De keuze valt op het nogal Italiaans aandoende Cafe Epicure. We schuiven aan aan het laatste tafeltje buiten.
We bestellen beiden een salade, Petra eentje met gegrilde kip en die van mij is "tropisch": spinazie, bamboescheuten en avocado met grote stukken Parmezaanse kaas erop. Heerlijk! Echt een hapje gezond, hadden we even nodig na gisteravond.
We vragen aan de serveerder, waar we het Ringling Estate kunnen vinden, want we dachten, dat dat hier was, maar behalve een paar vrolijk gekleurde beelden is er geen teken van te vinden. Het blijkt nog een paar mijl verderop te zijn.
Na zijn aanwijzingen vinden we het al gauw. We kopen kaartjes voor de "basic tour", want voor een uitgebreide hebben we geen tijd of geduld. We beginnen in het eerste gebouw van het circus museum.
Hier zien we een heel grote maquette met geluid en zo af en toe een mini beeldschermpje van hoe groot een circus was in de jaren twintig en hoe men zich verplaatste. Onvoorstelbaar, wat een productie! Echt wel terecht "the greatest show on earth"! Ook heel leuk gedaan allemaal en ik moest lachen om het laatste gedeelte, waar onder de treinbrug een jochie zichzelf aan de haak heeft geslagen tijdens het vissen. Ik wil wedden, dat 99% van de bezoekers dat kleine detail mist.
In het volgende gebouw van hetzelfde museum zien we de pakken van circus artiesten, posters en foto's van verschillende bekende artiesten (waaronder Gunther, de leeuwentemmer, die ik zelf ook weleens in actie heb gezien). Ook kunnen we er wagons zien en er binnen kijken.
Wat een heel ander leven zien we hier voor ons! Al die duizenden mensen, die als circus artiesten van het ene naar het andere oord reisden. Een hard leven, een leven van glitter, maar ook van misere (moet toch wel?), ik vind het fascinerend.
Nog fascinerender vind ik het even later om het landgoed van John Ringling en zijn vrouw Mable te bekijken. Je krijgt echt het gevoel opeens op Piazza San Marco in Venetie te lopen! De Ringlings waren dol op Venetie en dat blijkt in alle details.
We krijgen bij de ingang een groen kaartje in onze hand gedrukt en we worden door een (naamloze, want haar kaartje was omgedraaid) klein blond vrouwtje rondgeleid. Ze spreekt echter heel duidelijk en vertelt van alles over het leven de Ringlings, laat in de jaren twintig, begin jaren dertig.
Alles in het huis is bedoeld om indruk te maken. Het is dan ook uitermate opulent, op het lelijke af (wat het dan in mijn ogen ook alweer bijna mooi maakt). Ook deze levens waren zo heel anders. De hele tijd op reis, want John was dan wel een rijke entrepeneur, maar zijn voornaamste baan was het zoeken naar circus acten voor het grootste circus ter wereld van hem en zijn broers.
Mable's favoriete kleur was groen en dat komt dus ook overal in het huis terug. Het is allemaal erg pompeus. Het mooiste vond ik haar bedsprei, die helemaal van kant is gemaakt. Dat is kunstwerk en niet zo verguld en overdreven als alles in de rest van het huis. Begrijp me niet verkeerd, ik heb genoten van de rondleiding en me vergaapt aan de extravaganze. En in hun tijd was dit, wat ze moesten doen om met hun schouders boven de rest uit te steken. Wat een ander leven!
De ontbijtkamer
De officiele eetkamer
John Ringlings slaapkamer
Ze zijn al begonnen met Kerst versieringen
Vol met indrukken staan we weer buiten. Nu beginnen we aan de lange rit naar Naples. Petra rijdt weer en bekwaam. We rijden over Interstate 75, grappig voor mij, want in augustus reden we in Ohio op diezelfde Interstate een heel stuk noordelijker.
Na een saaie rit (gelukkig hebben we elkaar veel te vertellen!) rijden we rond half zeven Naples binnen. Wat een verrassing! Opeens bevinden we ons in een dolgezellig stadje met lichtjes overal. Schattige winkeltjes en restaurantjes zijn aan weerszijden van de weg te zien.
Voor we op zoek gaan naar het hotel parkeren we de auto. We vinden een heel gezellig restaurantje, Yabba Grill, waar we het laatste "Bistro" tafeltje krijgen. "Bistro" betekent, dat we op hoge barkrukjes zitten, prima natuurlijk.
De bediening is snel en goed en Petra bestelt zalm, ik Chileense zeebaars met wasabi erwten en allerlei lekkers eromheen. Na het slechte eten van gisteravond is dit alsof er een engeltje op mijn tong pist, zo lekker! Het is genieten!
Ons hotel blijkt maar even verderop te zijn en ik check met gemak in, terwijl Petra alvast de bagage uit de auto haalt. We krijgen een lekker grote kamer op de vierde verdieping en het internet werkt prima. All is well with the world (the world of Petra & Petra in any case).
# posted by Petra @ 12:01 PM 
