Wednesday, November 15, 2006
Nog een volle dag en dan een terugreis
Dinsdag, 14 november
Na dit keer een heerlijke nachtrust staan we al voor zevenen naast ons bed! Wel zitten we allebei onder de bultjes van de muggen van gisteren en een jeuk, dat we hebben, we lijken wel een stel apen (ze hebben zelfs op ons hoofd gebeten!).
We besluiten ons verblijf in Fort Myers Beach met een laatste wandeling langs het strand. We hopen nog een paar dolfijnen te kunnen zien
Op het plekje, waar we ze gisteren zagen, zijn ze dit keer niet, dus we lopen tweeeneenhalve mijl en dan terug. En dan meen ik opeens een vin te zien. Jawel, hoor, dolfijn nummer een! En even later zien we een moeder en kind, helemaal vlak langs ons komen ze, want er zit een grote schol vis vlak aan de kust. Het filmpje laat zien, hoe ze vier keer boven komen, het beste filmpje van de vakantie:
Bij gebrek aan andere restaurantjes, die ontbijt serveren, eten we weer bij Bamboo, het restaurant van de Holiday Inn. De blueberry pancakes gaan er goed in! Het buffet is er vandaag niet en dat is maar goed ook! Hier kunnen ze pas pancakes bakken! Meestal is dit niet mijn favoriete eten, maar deze zijn zo lekker luchtig, heel goed gedaan!
We pakken de auto in, checken uit en gaan op weg naar Punta Gorda. In Fort Myers rijden we op een weg, die helemaal omlijnd is met palmbomen. Later zien we op het stadsbord "City of Palms" staan, een zeer terechte naam!
Petra is nog op zoek naar een bepaald soort gel zadel voor een spingenootje, er moet een groef in zitten. Het zadel, dat ik mee heb genomen heeft dat niet, dus ik zal het terug brengen naar Spokes Etc. Met mijn mobieltje zoek ik fietsenzaken op in de buurt en bel ze om te vragen of ze dit zadel voorradig hebben. Acme in Punta Gorda zei van wel, maar die man blijkt helemaal niet te weten, wat wij bedoelden.
Onverrichterzake rijden we verder, maar de dame, die de telefoon beantwoordde bij Bikes and Boards in Engle(sic!)wood, was beter geinformeerd. Een vriendelijke man, die ook in Nederland, Belgie en Duitsland gefietst heeft en ons daar van alles over vertelt, heeft precies het zadel met groef. Mission accomplished!
Petra vraagt of er een Starbucks in de buurt is, want daar hebben we beiden enorme zin in! Nee, Starbucks is er niet, maar in het oude gedeelte van Englewood is wel een leuk koffiewinkeltje, vertelt hij.
We rijden ernaar toe en hij heeft niets te veel gezegd! Jitters ziet er heel gezellig uit en de man achter de toonbank is dat ook. Hij maakt een heerlijke mocha met slagroom en chocolade saus voor ons klaar. Op de toonbank staat zo'n ja-knikker figuurtje, dat precies gelijkend op hem is gemaakt, zo grappig!
Aan hem vraag ik of Venice leuk is. Oh ja, zegt hij! Venice Avenue moeten we hebben, daar zullen we leuke winkeltjes en restaurants vinden. Zo vriendelijk zijn de mensen hier allemaal! Hij raadt ons het Venice Cafe aan.
Inderdaad rijden we ongeveer twintig minuten laten een heel gezellig plaatsje binnen. Er is zelfs al voor Kerst versierd, hoewel ik in deze tropische setting het Kerstgevoel moeilijk kan oproepen.
Bij het Venice Cafe zit niemand, maar aan de overkant bij James Place zit het vol. We nemen het tafeltjes naast twee oude mannetjes, die samen gezellig een flesje rode wijn soldaat maken. Als ze vertrekken zeggen ze, dat ze hopen, dat ze niet te luidruchtig zijn geweest. Nee hoor, we hebben ons vermaakt om ze (de ene vooral ziet er markant uit, met cowboy hoed, bandenna om zijn nek en keurig snorretje en baardje).
Het eten is erg lekker. Ik bestel een tosti met tomaat en kaas en Petra een tonijn salade sandwich.
Als we klaar zijn rijden we nog even naar het strand. Het zand is hier nogal bruin en het is lang niet zo mooi als Naples of Fort Myers Beach. We vertrekken dus al gauw en gaan op weg terug naar Tante Olga.
Het uitzicht vanaf de Skyway
Rond half vijf zijn we weer in Clearwater. Tante Olga is net thuis van haar reisje naar Miami en stelt voor bij Guppy's te gaan. We kletsen eerst nog even wat en Petra laat wat van haar foto's zien. Ik geniet van de zonsondergang, die het water helemaal roze kleurt.
We frissen ons snel even op en gaan dan op weg. We krijgen een tafeltje buiten, waarschijnlijk de laatste keer dit jaar, dat Petra en ik buiten zullen eten.
De gerechten zijn niet te beschrijven zo lekker!! Ik bestel tonijn met groene peperkorrels, voortreffelijk! We delen met zijn drieen ook nog een heerlijk dessert met chocolade mousse en caramel. Wat een goede keuken heeft dit restaurant! We genieten van deze laatste avond in Florida. Morgen is het al meteen inpakken wegwezen naar het vliegveld.
Woensdag, 15 november
Al om tien voor zes word ik met schrik wakker. Tante Olga is al volop bezig in de keuken, maar dit is toch echt te vroeg om op te staan voor mij! Gelukkig levert de fan boven mijn hoofd genoeg "white noise" om het geluid in de keuken te negeren.
Om kwart voor zeven hoor ik Petra ook, dus sta dan maar op. Morgen zal het opstaan om half acht als uitslapen voelen, ha ha (al worden we hier thuis al om kwart over zes wakker!). Ik doe mijn oefeningen, want vandaag is er verder geen loopje of andere beweging, behalve het dragen van bagage.
Als ik mijn kamer uitkom zitten Petra en Tante Olga al aan het barretje in de keuken. De tafel is gedekt en dat verbaast me, want ik dacht, dat we ergens anders zouden ontbijten. Op Petra's vraag daaromtrent antwoordt Tante Olga, dat we hier eten. Tante Olga zegt, dat we hier eten en zij is niet iemand om tegen te spreken!
We drinken dus lekker koffie en thee en eten een stukje kaas en kletsen wat. Dan ga ik douchen en Petra maakt zich helemaal klaar om te gaan.
Om kwart voor negen nemen we afscheid van Tante Olga. Ik vond het erg leuk haar te ontmoeten, ze is een interessant iemand. Ik hoop, dat dit niet de laatste keer was, dat ik haar gezien heb (ik heb haar ook nog uitgenodigd om de kersenbloesems in Washington te komen zien, zoiets heb je in Florida niet).
Op weg naar het vliegveld zoeken we naar restaurantjes, waar we ontbijt kunnen eten. Op deze laatste ochtend hebben we zin in iets speciaals, hoe lief het aanbod van Tante Olga ook was.
Eindelijk vinden we een Starbucks, waar we de gewoonlijke double tall non fat sugar free vanilla lattes bestellen. Ik moet het allemaal nog wel opzeggen, maar binnenkort kent Petra het ook uit haar hoofd! De barista's bij Starbucks vertellen ons, dat de Steak n Shake aan de overkant 24 uur per dag open is en we zullen daar ontbijt vinden.
Inderdaad worden we als belangrijke gasten onthaald. Er zitten verder nog twee andere mensen. We bestellen eieren en pancakes (Petra met bacon). Ik bestel sunny side up, wat betekent gebakken met een gele dooier er bovenop. Maar kennelijk kent de "chef" alleen "over easy" (aan beide kanten gebakken). Toch smaakt het lekker, ons laatste echt Amerikaanse ontbijtje (ja, ik weet het, ik woon in Amerika, maar zulke ontbijten zijn voor mij net zo zeldzaam als voor Petra en voor het gros van de Amerikanen ook).
We vinden Alamo al gauw en leveren de auto af. Geen problemen, het is allemaal al betaald. Met de shuttle zijn we zo weer bij de United check in. Hier blijkt, dat Petra en ik tien rijen van elkaar af zitten!
Bij de balie vragen we, of dat veranderd kan worden, maar de vlucht zit flink vol. Als we $34 per persoon betalen mogen we in Economy Plus (extra beenruimte en voorin het vliegtuig en later blijkt, dat we ook meteen het vliegtuig in mogen, de anderen moeten trappen op en af lopen) zitten en naast elkaar. We besluiten dat te doen en krijgen rij 8, zitplaatsen A en B.
Boven zien we allerlei winkeltjes en ik wil nog graag wat meenemen voor Rick en de kinderen. De dingen, die we tot nu toe gezien hebben, waren nogal kitsch. We vinden een Ron Jon Surfshop en ik weet, dat Rick en Kai dat "cool" vinden. Hier koop ik dus een t-shirt voor de mannen.
Nu zijn de meisjes nog over. Voor Saskia vind ik al gauw een paar leuke oorbelletjes: blauwe dolfijntjes en groene schildpadjes. Katja is moeilijker. Het armbandje, dat ik voor haar vind, blijkt te klein. Uiteindelijk valt de keus op een zilveren kettinkje met een manatee bedeltje. Het blijft moeilijk voor tieners!
Bij de veiligheidscontrole wordt mijn rugzak eruit gepakt voor extra controle. Ik ben ervan overtuigd, dat ze nu de kleine flesjes Purell en mijn flesje Visine, die ik in Boston (2x) en Washington (2x) er zonder problemen doorheen heb gekregen (ze zijn allemaal minder dan 50 ml), gaan vinden. Maar niks, hoor! Alles wordt doorgezocht en de tas wordt nog eens doorgelicht, maar de vloeistoffen worden niet gevonden. Moet ik dit nu aan TSA melden?
We installeren ons met laptops bij de gate. Tampa heeft gratis WiFi en we maken er dankbaar gebruik van. Ik haal wat water voor ons beiden en een uurtje voor check in wil ik toch wat eten. Het zakje pretzels tijdens de vlucht is niet genoeg lunch. De computers van de winkels zijn down en alles duurt daardoor drie keer zo lang! Ik neem een panini met portabello mushroom (champignon?) en mozzarella.
Petra wil niets, maar ik weet, dat ik me zonder eten heel erg moe en naar ga voelen. Ik eet alleen de champignon en wat mozzarella, het brood kan me (zoals altijd) gestolen worden.
Als het tijd wordt om te boarden blijkt, dat onze $34 nog meer voordelen had. Wij mogen zo door de slurf het vliegtuig in. De anderen moeten eerst een trap af, dan een stuk lopen en dan weer een trap op! We bekijken het allemaal vanaf onze comfortabele stoel met veel beenruimte!
De hele reis kletsen we onder het genot van een wit wijntje in een schattig klein flesje. De man naast mij werkt op zijn laptop en vraagt zich vast af, wat die twee Nederlandse dames allemaal te bepraten hebben.
Al heel snel landen we op Washington Dulles. Gek is dat, ik ben nu thuis en Petra moet nog een heel end. Ik bel Rick en die gaat net op weg naar het vliegveld, hij gaat ook mijn bagage ophalen, want ik blijf bij Petra, tot ze het vliegtuig naar Amsterdam in moet.
Eerst kopen we een laatste Starbucks (voor Petra althans) en dan gaan we naast haar gate (C3) een glaasje wijn drinken. Hier is een heel gezellige wijnshop, waar we Virginia wijnen kunnen proberen. Wij bestellen ieder een wit wijntje, maar ik proef ook een rode wijn, van Pearmund nog wel. Met de eigenaar van die wijngaard praatten Rick en ik nog een paar weken geleden. Petra neemt op mijn aanraden een fles van hun rode wijn mee voor haar moeder. Hopelijk zegt haar moeder straks niet, dat ze niet snapt hoe ik die wijn heb kunnen aanraden!
We kletsen en grappen en ik moet zeggen, dat de kleding van de mede-Nederlanders op de vlucht veel te wensen overlaat. Er is zoveel commentaar over hoe Amerikanen geen smaak hebben, ik sta versteld over wat de Nederlanders "smaak" noemen, dan!
En dan komt het moment, dat we afscheid moeten nemen. Oh jee, hier komen de waterlanders, ik heb nog wel zo geprobeerd het luchtig te houden. Het lukt niet, we schieten allebei vol! Gelukkig weten we, dat dit slechts het begin van (hopelijk) veel leuke vakanties zal zijn. Petra zegt "Ga maar" en ik ga, slikkend en snikkend. Jeetje, ik had niet verwacht, dat het afscheid zo moeilijk zou zijn!
In de terminal bij de baggage claim zie ik Rick en ik val hem snikkend in de armen. Hij weet niet wat hem overkomt, hi hi. Ik ben superblij hem te zien en nog bedroefd van het afscheid van Petra. Kus, kus, kus!
Op weg naar huis vertel ik hem alles van onze avonturen. Kai komt me thuis meteen omarmen en Brynna is superblij me weer te zien. Saskia is bij de buren, maar komt al gauw thuis en even lekker knuffelen. Ook Katja komt positief thuis, ze hoeft na volgende week niet 21, maar 16 uur te werken.
Natuurlijk vallen de cadeautjes goed in de smaak. Het is heerlijk alle lieverds weer te zien, maar oh, wat een bijzondere week hebben we achter de rug. De foto's zijn zo, dat het hele gezin hier voor de volgende vakantie naar West Florida wil. We zullen zien.
Na dit keer een heerlijke nachtrust staan we al voor zevenen naast ons bed! Wel zitten we allebei onder de bultjes van de muggen van gisteren en een jeuk, dat we hebben, we lijken wel een stel apen (ze hebben zelfs op ons hoofd gebeten!).
We besluiten ons verblijf in Fort Myers Beach met een laatste wandeling langs het strand. We hopen nog een paar dolfijnen te kunnen zien
Op het plekje, waar we ze gisteren zagen, zijn ze dit keer niet, dus we lopen tweeeneenhalve mijl en dan terug. En dan meen ik opeens een vin te zien. Jawel, hoor, dolfijn nummer een! En even later zien we een moeder en kind, helemaal vlak langs ons komen ze, want er zit een grote schol vis vlak aan de kust. Het filmpje laat zien, hoe ze vier keer boven komen, het beste filmpje van de vakantie:
Bij gebrek aan andere restaurantjes, die ontbijt serveren, eten we weer bij Bamboo, het restaurant van de Holiday Inn. De blueberry pancakes gaan er goed in! Het buffet is er vandaag niet en dat is maar goed ook! Hier kunnen ze pas pancakes bakken! Meestal is dit niet mijn favoriete eten, maar deze zijn zo lekker luchtig, heel goed gedaan!
We pakken de auto in, checken uit en gaan op weg naar Punta Gorda. In Fort Myers rijden we op een weg, die helemaal omlijnd is met palmbomen. Later zien we op het stadsbord "City of Palms" staan, een zeer terechte naam!
Petra is nog op zoek naar een bepaald soort gel zadel voor een spingenootje, er moet een groef in zitten. Het zadel, dat ik mee heb genomen heeft dat niet, dus ik zal het terug brengen naar Spokes Etc. Met mijn mobieltje zoek ik fietsenzaken op in de buurt en bel ze om te vragen of ze dit zadel voorradig hebben. Acme in Punta Gorda zei van wel, maar die man blijkt helemaal niet te weten, wat wij bedoelden.
Onverrichterzake rijden we verder, maar de dame, die de telefoon beantwoordde bij Bikes and Boards in Engle(sic!)wood, was beter geinformeerd. Een vriendelijke man, die ook in Nederland, Belgie en Duitsland gefietst heeft en ons daar van alles over vertelt, heeft precies het zadel met groef. Mission accomplished!
Petra vraagt of er een Starbucks in de buurt is, want daar hebben we beiden enorme zin in! Nee, Starbucks is er niet, maar in het oude gedeelte van Englewood is wel een leuk koffiewinkeltje, vertelt hij.
We rijden ernaar toe en hij heeft niets te veel gezegd! Jitters ziet er heel gezellig uit en de man achter de toonbank is dat ook. Hij maakt een heerlijke mocha met slagroom en chocolade saus voor ons klaar. Op de toonbank staat zo'n ja-knikker figuurtje, dat precies gelijkend op hem is gemaakt, zo grappig!
Aan hem vraag ik of Venice leuk is. Oh ja, zegt hij! Venice Avenue moeten we hebben, daar zullen we leuke winkeltjes en restaurants vinden. Zo vriendelijk zijn de mensen hier allemaal! Hij raadt ons het Venice Cafe aan.
Inderdaad rijden we ongeveer twintig minuten laten een heel gezellig plaatsje binnen. Er is zelfs al voor Kerst versierd, hoewel ik in deze tropische setting het Kerstgevoel moeilijk kan oproepen.
Bij het Venice Cafe zit niemand, maar aan de overkant bij James Place zit het vol. We nemen het tafeltjes naast twee oude mannetjes, die samen gezellig een flesje rode wijn soldaat maken. Als ze vertrekken zeggen ze, dat ze hopen, dat ze niet te luidruchtig zijn geweest. Nee hoor, we hebben ons vermaakt om ze (de ene vooral ziet er markant uit, met cowboy hoed, bandenna om zijn nek en keurig snorretje en baardje).
Het eten is erg lekker. Ik bestel een tosti met tomaat en kaas en Petra een tonijn salade sandwich.
Als we klaar zijn rijden we nog even naar het strand. Het zand is hier nogal bruin en het is lang niet zo mooi als Naples of Fort Myers Beach. We vertrekken dus al gauw en gaan op weg terug naar Tante Olga.
Het uitzicht vanaf de Skyway
Rond half vijf zijn we weer in Clearwater. Tante Olga is net thuis van haar reisje naar Miami en stelt voor bij Guppy's te gaan. We kletsen eerst nog even wat en Petra laat wat van haar foto's zien. Ik geniet van de zonsondergang, die het water helemaal roze kleurt.
We frissen ons snel even op en gaan dan op weg. We krijgen een tafeltje buiten, waarschijnlijk de laatste keer dit jaar, dat Petra en ik buiten zullen eten.
De gerechten zijn niet te beschrijven zo lekker!! Ik bestel tonijn met groene peperkorrels, voortreffelijk! We delen met zijn drieen ook nog een heerlijk dessert met chocolade mousse en caramel. Wat een goede keuken heeft dit restaurant! We genieten van deze laatste avond in Florida. Morgen is het al meteen inpakken wegwezen naar het vliegveld.
Woensdag, 15 november
Al om tien voor zes word ik met schrik wakker. Tante Olga is al volop bezig in de keuken, maar dit is toch echt te vroeg om op te staan voor mij! Gelukkig levert de fan boven mijn hoofd genoeg "white noise" om het geluid in de keuken te negeren.
Om kwart voor zeven hoor ik Petra ook, dus sta dan maar op. Morgen zal het opstaan om half acht als uitslapen voelen, ha ha (al worden we hier thuis al om kwart over zes wakker!). Ik doe mijn oefeningen, want vandaag is er verder geen loopje of andere beweging, behalve het dragen van bagage.
Als ik mijn kamer uitkom zitten Petra en Tante Olga al aan het barretje in de keuken. De tafel is gedekt en dat verbaast me, want ik dacht, dat we ergens anders zouden ontbijten. Op Petra's vraag daaromtrent antwoordt Tante Olga, dat we hier eten. Tante Olga zegt, dat we hier eten en zij is niet iemand om tegen te spreken!
We drinken dus lekker koffie en thee en eten een stukje kaas en kletsen wat. Dan ga ik douchen en Petra maakt zich helemaal klaar om te gaan.
Om kwart voor negen nemen we afscheid van Tante Olga. Ik vond het erg leuk haar te ontmoeten, ze is een interessant iemand. Ik hoop, dat dit niet de laatste keer was, dat ik haar gezien heb (ik heb haar ook nog uitgenodigd om de kersenbloesems in Washington te komen zien, zoiets heb je in Florida niet).
Op weg naar het vliegveld zoeken we naar restaurantjes, waar we ontbijt kunnen eten. Op deze laatste ochtend hebben we zin in iets speciaals, hoe lief het aanbod van Tante Olga ook was.
Eindelijk vinden we een Starbucks, waar we de gewoonlijke double tall non fat sugar free vanilla lattes bestellen. Ik moet het allemaal nog wel opzeggen, maar binnenkort kent Petra het ook uit haar hoofd! De barista's bij Starbucks vertellen ons, dat de Steak n Shake aan de overkant 24 uur per dag open is en we zullen daar ontbijt vinden.
Inderdaad worden we als belangrijke gasten onthaald. Er zitten verder nog twee andere mensen. We bestellen eieren en pancakes (Petra met bacon). Ik bestel sunny side up, wat betekent gebakken met een gele dooier er bovenop. Maar kennelijk kent de "chef" alleen "over easy" (aan beide kanten gebakken). Toch smaakt het lekker, ons laatste echt Amerikaanse ontbijtje (ja, ik weet het, ik woon in Amerika, maar zulke ontbijten zijn voor mij net zo zeldzaam als voor Petra en voor het gros van de Amerikanen ook).
We vinden Alamo al gauw en leveren de auto af. Geen problemen, het is allemaal al betaald. Met de shuttle zijn we zo weer bij de United check in. Hier blijkt, dat Petra en ik tien rijen van elkaar af zitten!
Bij de balie vragen we, of dat veranderd kan worden, maar de vlucht zit flink vol. Als we $34 per persoon betalen mogen we in Economy Plus (extra beenruimte en voorin het vliegtuig en later blijkt, dat we ook meteen het vliegtuig in mogen, de anderen moeten trappen op en af lopen) zitten en naast elkaar. We besluiten dat te doen en krijgen rij 8, zitplaatsen A en B.
Boven zien we allerlei winkeltjes en ik wil nog graag wat meenemen voor Rick en de kinderen. De dingen, die we tot nu toe gezien hebben, waren nogal kitsch. We vinden een Ron Jon Surfshop en ik weet, dat Rick en Kai dat "cool" vinden. Hier koop ik dus een t-shirt voor de mannen.
Nu zijn de meisjes nog over. Voor Saskia vind ik al gauw een paar leuke oorbelletjes: blauwe dolfijntjes en groene schildpadjes. Katja is moeilijker. Het armbandje, dat ik voor haar vind, blijkt te klein. Uiteindelijk valt de keus op een zilveren kettinkje met een manatee bedeltje. Het blijft moeilijk voor tieners!
Bij de veiligheidscontrole wordt mijn rugzak eruit gepakt voor extra controle. Ik ben ervan overtuigd, dat ze nu de kleine flesjes Purell en mijn flesje Visine, die ik in Boston (2x) en Washington (2x) er zonder problemen doorheen heb gekregen (ze zijn allemaal minder dan 50 ml), gaan vinden. Maar niks, hoor! Alles wordt doorgezocht en de tas wordt nog eens doorgelicht, maar de vloeistoffen worden niet gevonden. Moet ik dit nu aan TSA melden?
We installeren ons met laptops bij de gate. Tampa heeft gratis WiFi en we maken er dankbaar gebruik van. Ik haal wat water voor ons beiden en een uurtje voor check in wil ik toch wat eten. Het zakje pretzels tijdens de vlucht is niet genoeg lunch. De computers van de winkels zijn down en alles duurt daardoor drie keer zo lang! Ik neem een panini met portabello mushroom (champignon?) en mozzarella.
Petra wil niets, maar ik weet, dat ik me zonder eten heel erg moe en naar ga voelen. Ik eet alleen de champignon en wat mozzarella, het brood kan me (zoals altijd) gestolen worden.
Als het tijd wordt om te boarden blijkt, dat onze $34 nog meer voordelen had. Wij mogen zo door de slurf het vliegtuig in. De anderen moeten eerst een trap af, dan een stuk lopen en dan weer een trap op! We bekijken het allemaal vanaf onze comfortabele stoel met veel beenruimte!
De hele reis kletsen we onder het genot van een wit wijntje in een schattig klein flesje. De man naast mij werkt op zijn laptop en vraagt zich vast af, wat die twee Nederlandse dames allemaal te bepraten hebben.
Al heel snel landen we op Washington Dulles. Gek is dat, ik ben nu thuis en Petra moet nog een heel end. Ik bel Rick en die gaat net op weg naar het vliegveld, hij gaat ook mijn bagage ophalen, want ik blijf bij Petra, tot ze het vliegtuig naar Amsterdam in moet.
Eerst kopen we een laatste Starbucks (voor Petra althans) en dan gaan we naast haar gate (C3) een glaasje wijn drinken. Hier is een heel gezellige wijnshop, waar we Virginia wijnen kunnen proberen. Wij bestellen ieder een wit wijntje, maar ik proef ook een rode wijn, van Pearmund nog wel. Met de eigenaar van die wijngaard praatten Rick en ik nog een paar weken geleden. Petra neemt op mijn aanraden een fles van hun rode wijn mee voor haar moeder. Hopelijk zegt haar moeder straks niet, dat ze niet snapt hoe ik die wijn heb kunnen aanraden!
We kletsen en grappen en ik moet zeggen, dat de kleding van de mede-Nederlanders op de vlucht veel te wensen overlaat. Er is zoveel commentaar over hoe Amerikanen geen smaak hebben, ik sta versteld over wat de Nederlanders "smaak" noemen, dan!
En dan komt het moment, dat we afscheid moeten nemen. Oh jee, hier komen de waterlanders, ik heb nog wel zo geprobeerd het luchtig te houden. Het lukt niet, we schieten allebei vol! Gelukkig weten we, dat dit slechts het begin van (hopelijk) veel leuke vakanties zal zijn. Petra zegt "Ga maar" en ik ga, slikkend en snikkend. Jeetje, ik had niet verwacht, dat het afscheid zo moeilijk zou zijn!
In de terminal bij de baggage claim zie ik Rick en ik val hem snikkend in de armen. Hij weet niet wat hem overkomt, hi hi. Ik ben superblij hem te zien en nog bedroefd van het afscheid van Petra. Kus, kus, kus!
Op weg naar huis vertel ik hem alles van onze avonturen. Kai komt me thuis meteen omarmen en Brynna is superblij me weer te zien. Saskia is bij de buren, maar komt al gauw thuis en even lekker knuffelen. Ook Katja komt positief thuis, ze hoeft na volgende week niet 21, maar 16 uur te werken.
Natuurlijk vallen de cadeautjes goed in de smaak. Het is heerlijk alle lieverds weer te zien, maar oh, wat een bijzondere week hebben we achter de rug. De foto's zijn zo, dat het hele gezin hier voor de volgende vakantie naar West Florida wil. We zullen zien.
Monday, November 13, 2006
Sanibel en Captiva Islands
Voor het eerst deze week heb ik niet zo lekker geslapen en ben al om half zeven klaar wakker. Ik hoor Petra ook al woelen en ben blij, als die een kwartiertje later opstaat.
Het is buiten bewolkt en best koel (nou ja, voor Floridiaanse begrippen, dan). We internetten wat en gaan dan lopen op het strand. We blijven dit keer uit het water, want zo warm is het niet.
Als eerste lopen we naar links, het water lijkt wel een spiegel. Er is vrijwel geen branding, prachtig! Opeens zie ik in de verte een dolfijnenfin! Het blijft zo leuk om dat opeens te zien! Er is een viertal dolfijnen aan het vissen en het is ondiep water, dus ze komen best ver boven.
We blijven even staan kijken en lopen dan de andere kant op, want het strand houdt hier op. Tot het gele gebouw gaan we. Dat zegt natuurlijk niemand iets, maar dat gele gebouw is knalgeel en heel opvallend en een goed keerpunt en Petra's Garmin geeft dan net het half uur punt aan. We zien allerlei medewandelaars, van heel oud tot een super jong jochie, die met Daddy meerent.
Op de terugweg zijn de dolfijnen al verdwenen. We lopen terug naar het hotel en hebben er net iets meer dan vier mijl op zitten. Tijd om te ontbijten!
Dit doen we in het restaurant van het Holiday Inn. Nu heb ik geen bijster goede ervaringen met Holiday Inn restaurants, maar ik weet ook, dat het per hotel enorm verschilt. We hebben geluk (of is dat ongeluk, want alles smaakt zo goed, dat we teveel eten!), deze keuken is wel heel goed. Vooral hun ei en pancakes zijn super! We eten zoveel, dat we urenlang geen trek hebben, wat later goed van pas komt.
In de hotelkamer merk ik, dat ik mijn credit card niet heb. Ik heb hem voor het laatst bij het restaurant gisteravond gebruikt, dus heb hem waarschijnlijk vergeten terug te doen in mijn tas. Ik bel om tien uur en er neemt iemand op. Ze zegt, dat ze het niet weet en of ik later terug kan bellen. Daar heb ik geen zin in, ik wil het nu weten, dus vraag haar of ze verder kan checken. En jawel, hoor, ze hebben de kaart! Wat een opluchting!
Op weg naar Sanibel Island halen we hem even later op. Dan rijden we de brug over naar Sanibel, waar we op zoek gaan naar Billy's Rentals. Na even zoeken en vragen vinden we het en huren er fietsen. We krijgen de typische huurfietsen hier, met terugtraprem en gek wijd stuur.
Als eerste rijden we richting vuurtoren. Al vrijwel meteen zien we een havik op een van de telefoondraden vlak boven ons. Hij blijft heel rustig zitten om gefotografeerd te worden.
Bij de vuurtoren lopen we eerst even de visserspier op. Hier staan tientallen Great Egrets, prachtig wit met felgele ogen, zo statig! Verder is er niet veel aan op de pier, lang niet zo leuk als in Naples!
De vuurtoren is grappig, helemaal bruin in een soort telefoonpaal stellage. Niet zo mooi als andere vuurtorens, die ik in dit land heb gezien, maar wel uniek.
Even verderop ziet Petra een enorme vogel in een dode boom zitten. Het is een Osprey en even later zien we mevrouw Osprey vlakbij zitten. Deze vogels zijn enorm en mooi en tot nu toe heb ik ze alleen uit de verte in de bergen zien zweven. Zo dichtbij vind ik ze helemaal imposant!
We zetten onze tocht voort naar het J.N. "Ding" Darling Wildlife Reserve. Intussen voel ik mijn achterwerk al goed, want de fietsen zijn bepaald niet comfortabel. We lopen het visitor center binnen met het doel te vragen, waar we het beste de lepelaars kunnen zien.
Een heel ijverige vrijwilliger legt ons uit den treure uit precies, waar we iedere vogel kunnen vinden, op een zeer monotone toon. Petra en ik vallen bijna in slaap, maar het lukt ons beleefd te blijven en hem te ontsnappen, eh bedanken.
We fietsen het park in en betalen $1 per persoon om binnen te komen. Al meteen zien we een heel mooi reigersoort langs de kant. En even later zien we allemaal horseshoe crabs langs de kant liggen. Later vinden we uit, dat die het favoriete diner van raccoons (wasbeertjes) zijn.
Een "horseshoe" crab
Niet veel verderop is een groot water, waar we prachtige roze lepelaars zien! Deze vogels zijn zo bijzonder kwa snavel en hun roze kleur is prachtig. We genieten!
Een lepelaar
Het weer is heerlijk, wat bewolkt, maar regelmatig ook zon en niet te warm. Zo op de fiets zien we zoveel meer, dan als we er met de auto doorheen waren gereden.
Een Osprey zit vlak langs de weg op haar (zijn?) nest en even later komt de partner ook langs vliegen. Na de Bald Eagle vind ik deze vogels de meest indrukwekkende hier in de VS.
Een beetje verderop zien we opeens een raccoon de weg overschieten, die alleen Petra en ik zien. Alle anderen staan naar een verderop vissende raccoon te kijken. Schattig!
Via een gravel weggetje rijden we terug naar het bezoekerscentrum en net als we weer bij het begin van de weg komen, zien we een raccoon vlakbij. Zij (duidelijk zichtbaar) loopt heel rustig de weg over en trekt zich niets van ons aan.
We fietsen terug naar het plaatsje en dan zie ik opeens een grote schildpad langs de weg eten. Het is een gopher tortoise en hij zit heerlijk te eten. Overal op het eiland staan waarschuwingsborden met "Gopher Tortoise crossing" en nu zien we hem hier zomaar zitten! Zo leuk! Het enige dier, dat we vandaag niet hebben gezien is de alligator.
Onze volgende stop is het strand, want Sanibel Island staat bekend om zijn schelpen. We stallen onze fietsen en lopen het strand op. Inderdaad liggen er letterlijk bergen met schelpen! We lopen een stuk langs het strand, maar echt bijzonder mooie schelpen zien we niet. Volgens de man bij het Visitors Center moet je daarvoor ook heel vroeg in de ochtend zijn. Toch lopen er heel wat mensen met een zakje vol schelpen.
De fietsen zijn we zo langzamerhand beu en het ontbijt is compleet verteerd, dus de magen knorren. Het is half vier en dus welletjes geweest. We fietsen terug naar de fietsverhuur en in de 7 Eleven ernaast kopen we een drankje en een bakje met fruit. Dat wordt dus onze lunch.
We brengen de fietsen terug en met een zucht van verlichting zijgen we in de stoelen van onze gouden koets, aka Pontiac Grand Prix, neer. Dat was me het actieve dagje wel!
Naast Sanibel Island ligt Captiva Island en we besluiten dat ook even te gaan zien. Dit blijkt een tropisch paradijsje te zijn, met dichte begroeiing en het ene paleisje na het andere. Prachtig!
Dan rijden we terug naar Fort Myers Beach en verkleden ons snel. Nog net op tijd voor de Early Bird Special (die wij niet bestellen) lopen we Charley's Boathouse Grill binnen.
We krijgen een tafeltje met uitzicht op het water en bestellen onze zalm "medium", dus met een roze midden. De serveerster komt even later melden, dat de chef het echt niet zo aanraadt. Wat voor zalm hebben ze dan?, vragen we. Dat weet ze niet. We zeggen, dat we het toch echt medium willen en ze geeft het door.
Na een lekker bordje verschillende groenten van de salad bar komt de zalm. Hij is werkelijk perfect! Heel lekker zacht in het midden en knapperig aan de buitenkant, duidelijk weet de chef wel hoe hij medium moet grillen, maar niet hoe lekker dat is!
Omdat ik het nog nooit gegeten heb en we nu toch in Florida zijn, bestellen we een stuk Key Lime Pie om te delen. Ze hebben een erg lekkere en het gaat schoon op.
In het hotel schrijven we weer ons blog en ik MSN en bel met Rick, de kinderen en Annemarie. Nog maar een volle dag en dan is de koek alweer op, wat hebben we genoten! En hoe bijzonder is zo'n vriendschap? Voor mij althans heel erg!
Voor een heel gedetailleerd verhaal van vandaag (ik word nogal veel onderbroken en ben moe) verwijs ik naar Petra's blog.
Het is buiten bewolkt en best koel (nou ja, voor Floridiaanse begrippen, dan). We internetten wat en gaan dan lopen op het strand. We blijven dit keer uit het water, want zo warm is het niet.
Als eerste lopen we naar links, het water lijkt wel een spiegel. Er is vrijwel geen branding, prachtig! Opeens zie ik in de verte een dolfijnenfin! Het blijft zo leuk om dat opeens te zien! Er is een viertal dolfijnen aan het vissen en het is ondiep water, dus ze komen best ver boven.
We blijven even staan kijken en lopen dan de andere kant op, want het strand houdt hier op. Tot het gele gebouw gaan we. Dat zegt natuurlijk niemand iets, maar dat gele gebouw is knalgeel en heel opvallend en een goed keerpunt en Petra's Garmin geeft dan net het half uur punt aan. We zien allerlei medewandelaars, van heel oud tot een super jong jochie, die met Daddy meerent.
Op de terugweg zijn de dolfijnen al verdwenen. We lopen terug naar het hotel en hebben er net iets meer dan vier mijl op zitten. Tijd om te ontbijten!
Dit doen we in het restaurant van het Holiday Inn. Nu heb ik geen bijster goede ervaringen met Holiday Inn restaurants, maar ik weet ook, dat het per hotel enorm verschilt. We hebben geluk (of is dat ongeluk, want alles smaakt zo goed, dat we teveel eten!), deze keuken is wel heel goed. Vooral hun ei en pancakes zijn super! We eten zoveel, dat we urenlang geen trek hebben, wat later goed van pas komt.
In de hotelkamer merk ik, dat ik mijn credit card niet heb. Ik heb hem voor het laatst bij het restaurant gisteravond gebruikt, dus heb hem waarschijnlijk vergeten terug te doen in mijn tas. Ik bel om tien uur en er neemt iemand op. Ze zegt, dat ze het niet weet en of ik later terug kan bellen. Daar heb ik geen zin in, ik wil het nu weten, dus vraag haar of ze verder kan checken. En jawel, hoor, ze hebben de kaart! Wat een opluchting!
Op weg naar Sanibel Island halen we hem even later op. Dan rijden we de brug over naar Sanibel, waar we op zoek gaan naar Billy's Rentals. Na even zoeken en vragen vinden we het en huren er fietsen. We krijgen de typische huurfietsen hier, met terugtraprem en gek wijd stuur.
Als eerste rijden we richting vuurtoren. Al vrijwel meteen zien we een havik op een van de telefoondraden vlak boven ons. Hij blijft heel rustig zitten om gefotografeerd te worden.
Bij de vuurtoren lopen we eerst even de visserspier op. Hier staan tientallen Great Egrets, prachtig wit met felgele ogen, zo statig! Verder is er niet veel aan op de pier, lang niet zo leuk als in Naples!
De vuurtoren is grappig, helemaal bruin in een soort telefoonpaal stellage. Niet zo mooi als andere vuurtorens, die ik in dit land heb gezien, maar wel uniek.
Even verderop ziet Petra een enorme vogel in een dode boom zitten. Het is een Osprey en even later zien we mevrouw Osprey vlakbij zitten. Deze vogels zijn enorm en mooi en tot nu toe heb ik ze alleen uit de verte in de bergen zien zweven. Zo dichtbij vind ik ze helemaal imposant!
We zetten onze tocht voort naar het J.N. "Ding" Darling Wildlife Reserve. Intussen voel ik mijn achterwerk al goed, want de fietsen zijn bepaald niet comfortabel. We lopen het visitor center binnen met het doel te vragen, waar we het beste de lepelaars kunnen zien.
Een heel ijverige vrijwilliger legt ons uit den treure uit precies, waar we iedere vogel kunnen vinden, op een zeer monotone toon. Petra en ik vallen bijna in slaap, maar het lukt ons beleefd te blijven en hem te ontsnappen, eh bedanken.
We fietsen het park in en betalen $1 per persoon om binnen te komen. Al meteen zien we een heel mooi reigersoort langs de kant. En even later zien we allemaal horseshoe crabs langs de kant liggen. Later vinden we uit, dat die het favoriete diner van raccoons (wasbeertjes) zijn.
Een "horseshoe" crab
Niet veel verderop is een groot water, waar we prachtige roze lepelaars zien! Deze vogels zijn zo bijzonder kwa snavel en hun roze kleur is prachtig. We genieten!
Een lepelaar
Het weer is heerlijk, wat bewolkt, maar regelmatig ook zon en niet te warm. Zo op de fiets zien we zoveel meer, dan als we er met de auto doorheen waren gereden.
Een Osprey zit vlak langs de weg op haar (zijn?) nest en even later komt de partner ook langs vliegen. Na de Bald Eagle vind ik deze vogels de meest indrukwekkende hier in de VS.
Een beetje verderop zien we opeens een raccoon de weg overschieten, die alleen Petra en ik zien. Alle anderen staan naar een verderop vissende raccoon te kijken. Schattig!
Via een gravel weggetje rijden we terug naar het bezoekerscentrum en net als we weer bij het begin van de weg komen, zien we een raccoon vlakbij. Zij (duidelijk zichtbaar) loopt heel rustig de weg over en trekt zich niets van ons aan.
We fietsen terug naar het plaatsje en dan zie ik opeens een grote schildpad langs de weg eten. Het is een gopher tortoise en hij zit heerlijk te eten. Overal op het eiland staan waarschuwingsborden met "Gopher Tortoise crossing" en nu zien we hem hier zomaar zitten! Zo leuk! Het enige dier, dat we vandaag niet hebben gezien is de alligator.
Onze volgende stop is het strand, want Sanibel Island staat bekend om zijn schelpen. We stallen onze fietsen en lopen het strand op. Inderdaad liggen er letterlijk bergen met schelpen! We lopen een stuk langs het strand, maar echt bijzonder mooie schelpen zien we niet. Volgens de man bij het Visitors Center moet je daarvoor ook heel vroeg in de ochtend zijn. Toch lopen er heel wat mensen met een zakje vol schelpen.
De fietsen zijn we zo langzamerhand beu en het ontbijt is compleet verteerd, dus de magen knorren. Het is half vier en dus welletjes geweest. We fietsen terug naar de fietsverhuur en in de 7 Eleven ernaast kopen we een drankje en een bakje met fruit. Dat wordt dus onze lunch.
We brengen de fietsen terug en met een zucht van verlichting zijgen we in de stoelen van onze gouden koets, aka Pontiac Grand Prix, neer. Dat was me het actieve dagje wel!
Naast Sanibel Island ligt Captiva Island en we besluiten dat ook even te gaan zien. Dit blijkt een tropisch paradijsje te zijn, met dichte begroeiing en het ene paleisje na het andere. Prachtig!
Dan rijden we terug naar Fort Myers Beach en verkleden ons snel. Nog net op tijd voor de Early Bird Special (die wij niet bestellen) lopen we Charley's Boathouse Grill binnen.
We krijgen een tafeltje met uitzicht op het water en bestellen onze zalm "medium", dus met een roze midden. De serveerster komt even later melden, dat de chef het echt niet zo aanraadt. Wat voor zalm hebben ze dan?, vragen we. Dat weet ze niet. We zeggen, dat we het toch echt medium willen en ze geeft het door.
Na een lekker bordje verschillende groenten van de salad bar komt de zalm. Hij is werkelijk perfect! Heel lekker zacht in het midden en knapperig aan de buitenkant, duidelijk weet de chef wel hoe hij medium moet grillen, maar niet hoe lekker dat is!
Omdat ik het nog nooit gegeten heb en we nu toch in Florida zijn, bestellen we een stuk Key Lime Pie om te delen. Ze hebben een erg lekkere en het gaat schoon op.
In het hotel schrijven we weer ons blog en ik MSN en bel met Rick, de kinderen en Annemarie. Nog maar een volle dag en dan is de koek alweer op, wat hebben we genoten! En hoe bijzonder is zo'n vriendschap? Voor mij althans heel erg!
Voor een heel gedetailleerd verhaal van vandaag (ik word nogal veel onderbroken en ben moe) verwijs ik naar Petra's blog.
Sunday, November 12, 2006
Fort Myers Beach
Om zeven uur zijn we alweer klaar wakker. Gelukkig zitten we in hetzelfde ritme, stel je voor als de een dol was op uitslapen en de ander al zo vroeg klaarwakker in bed zou zitten!
Petra zet heerlijke koffie, meer dan genoeg vandaag, dankzij de fooi van gisteren. We internetten wat en gaan dan lopen. Weer naar de pier van Naples. Hier zagen we gisteren al die dolfijnen en we hopen op meer.
Die hoop wordt al voor we op de pier staan vervuld, een dolfijn zwemt vlak langs de kust. Boven op de pier zien we er nog veel meer, het wordt weer een uitdaging om er een paar op de foto te zetten, want lang blijven ze niet boven.
We genieten ervan, samen met allerlei kinderen en ouderen. Wat een leuke dieren zijn dolfijnen toch! Onze kinderen zouden het ook prachtig vinden en ik neem me voor Naples als bestemming voor onze Paasvakantie voor te stellen.
Gelukkig is de visser van gisteren er vandaag niet, want Petra en ik hebben geen zin in een tweede harige "Hug"! Op het strand zien we nog een prachtige reiger, die zich geen moer aantrekt van de mensen om hem heen. Een prima fotografisch objekt, dus, want hij poseert gewillig.
Gisteren en vanochtend hebben we gezien, dat het telkens druk is bij het Fifth Avenue Cafe. Het ziet er niet uit, met wit plastic stoelen en tafels, maar als er zoveel mensen zitten, moet het wel lekker zijn.
We besluiten hier vandaag ons ontbijt te gaan eten. Petra bestelt een croissant met ham en ei en koffie en ik een volkoren bagel met zalm en tomaat en een ijs capuccino. Het smaakt inderdaad voortreffelijk en zoals al de hele week kijken we onze ogen uit naar de verschillende types, die er zitten en langskomen.
Om een uur of tien zijn we weer terug in het hotel en douchen snel. Ik bel "0" en vertel de front desk, dat we gaan uitchecken. Zo simpel is het! We laden de bagage (voor mij best veel, want ik sleep een speciaal kussen overal mee naar toe) op een karretje en in de auto.
Binnen het uur zijn we op weg naar Fort Myers Beach. Petra heeft een loopmaatje beloofd een Camelbak mee te nemen en ik bel de Sports Authority in Fort Myers, ze hebben die inderdaad.
We programmeren de MIO met het adres van die Sports Authority, maar zien dan opeens na een uurtje een heel nieuwe mall met een Sports Authority. Daar vinden we uit, dat de Camelbaks halve prijs zijn! De Charm, die gevraagd werd, is vrij duur, dus we kiezen voor de Dream, die met de korting slechts $25 kost! Mission accomplished!
Dan voer ik het adres van ons hotel in bij MIO en het blijkt, dat we terug moeten! Het is maar tien mijl weg, door het Lover's Key State Park, waar het druk is. Het blijkt al gauw, dat dat vanwege een zandsculpturen festival is.
Al meteen valt ons het groene bord van de Holiday Inn op. Hier worden we door een wacht gestopt, we moeten $10 betalen (de Holiday Inn is het "officiele" zandsculpturen hotel). We vertellen hem, dat we gaan inchecken en mogen dan gratis verder. Het is een drukte van jewelste!
Het verbaast me, dat ik meteen de sleutels meekrijg. Onze kamer is dus om twaalf uur al klaar, heerlijk! Het is, zo cirkelt de medewerker, nummer 220. We parkeren de auto dichtbij, maar het is op de tweede verdieping en er is geen lift.
Terwijl we aan het slepen zijn bij de trap komen een jonge man en vrouw langs. De man biedt aan te helpen, heel aardig! Hij draagt een van mijn koffers naar boven en ik sleep de andere mee. We steken de sleutel in het sleufje en krijgen een rood licht! En proberen het nog eens en weer een rood licht! He?
Ik kijk eens op mijn briefje en daar staat 120. Zou de sleutel dan op kamer 120 passen? Maar de man, die ze gaf, zei toch duidelijk tweede verdieping en hij heeft 220 aangekruisd op het kaartje. Gauw loop ik de trap af en jawel, de sleutel opent "Jerry's Room", oftewel kamer 120.
Voor niets hebben we dus alles naar boven gesleept, maar deze kamer is wel veel beter! Het is de laatste, voor je het strand oploopt! Hij is naast het zwembad en de Beach Bar en echt voetstappen van het strand, fantastisch!
We besluiten eerst op zoek te gaan naar iets te eten. Aan de overkant hebben we een stripmall gezien en gaan daar kijken. De restaurants daar zien er ongezellig en vooral donker uit, maar aan de zijkant zien we een pijltje met "Marina and restaurant".
We volgen die pijl en komen uit bij een heel leuk tentje, The Fish House. We krijgen een tafeltje praktisch aan het water. Ik bestel een half dozijn verse oesters, die heel erg lekker zijn. Verder eten Petra en ik allebei een salade. Zij de huissalade met gegrilde kip en ik doe me tegoed aan de Key West salade, gemengde bladsalade met een spiesje garnalen en scallops (kokkels?). Het smaakt heel lekker!
Dan lopen we terug naar het hotel en gaan de zandsculpturen bekijken. Ik had er meer van verwacht, zo'n groot gebeuren. Er staan een tiental beelden, heel goed gedaan, maar komen hier nu honderden mensen op af? Later zien elders op het strand ook weer beelden staan, dus misschien was het meer, dan alleen bij ons hotel.
Het zandbeeld van het USMC, speciaal voor Mary Ann en Patricia
In de kamer verkleden we ons in bikini en gaan lopen door het zeewater. Dat voelt heerlijk aan en ik ben vastbesloten deze vakantie in de Golf van Mexico te zwemmen. Als ik het warm genoeg heb, waag ik het erop en dompel mezelf onder. Het voelt helemaal niet koud en ik spoor Petra aan het ook te doen.
Na even aarzelen doet zij het ook en dan is het gewoon heerlijk in het water. We lopen nog een heel eind en dobberen dan wat, kijkend naar de bekwaam vissende meeuwen. Na vrijwel iedere duik komen zij met een visje te voorschijn.
Na een tijdje beginnen we aan de terugweg. Wat makkelijk opeens, wind mee en geen water om doorheen te baggeren! Bij het hotel is het nog steeds druk, maar bij het zwembad zijn stoelen open. We halen iets te lezen en gaan even relaxed bij het zwembad liggen.
Naast ons ligt een stelletje, zij in oranje bikini, die ik er al niet Amerikaans uit vond zien, hij in een zwarte zwemshort. Ik probeer de hele tijd uit te vinden, wat ze praten. Hun "Engels" klinkt als niets "Engels", maar toch is er iets herkenbaars in hun spraak. En dan hoor ik het: het is of zuid-Nederlands, of Belgisch. Grappig, toch! Als ze Nederlanders zijn is dit de derde "ontmoeting" deze vakantie. Ze vertrekken zonder met ze gesproken te hebben, dus het zal voor altijd een raadsel blijven.
Het wordt koel bij het zwembad, dus we gaan gauw een douche nemen. Op tijd voor de zonsondergang zijn we klaar. Het is weer een mooie vanavond, hoewel bewolkter dan gisteren. Het laatste gedeelte verdwijnt de zon achter de wolken.
Omdat we niet veel hebben gegeten met de lunch beginnen de magen te knorren. We besluiten de auto te nemen om een restaurant te vinden, want hier in de buurt is niet veel.
Natuurlijk rekenden we niet op de vele mensen, die het eiland willen verlaten en we staan zomaar een uur in de file! Uiteindelijk, vier mijl verder, vinden we een leuk straatje met wat restaurants. We parkeren de auto en eten bij Wahoo Willie's.
Daar bestel ik gator bites. Petra heeft die nog nooit gegeten en in Florida moet dan gewoon! Deze zijn wel erg taai, maar ook lekker. Verder neemt Petra de ribs en ik bestel de gegrilde grouper. Die komt met aardappelpuree, wat ik niet lekker vind en ik vraag dus om een extra "order" frietjes. Die laten nogal op zich wachten, dus hoef ik er uiteindelijk niet voor te betalen. We hebben, na al dat in het verkeer staan, uiteindelijk heerlijk gegeten.
In onze Key West groen geverfde kamer is het nu heerlijk relaxen. Morgen gaan we onder anderen fietsen. Deze vakantie gaat, zoals altijd veel te snel!
Petra zet heerlijke koffie, meer dan genoeg vandaag, dankzij de fooi van gisteren. We internetten wat en gaan dan lopen. Weer naar de pier van Naples. Hier zagen we gisteren al die dolfijnen en we hopen op meer.
Die hoop wordt al voor we op de pier staan vervuld, een dolfijn zwemt vlak langs de kust. Boven op de pier zien we er nog veel meer, het wordt weer een uitdaging om er een paar op de foto te zetten, want lang blijven ze niet boven.
We genieten ervan, samen met allerlei kinderen en ouderen. Wat een leuke dieren zijn dolfijnen toch! Onze kinderen zouden het ook prachtig vinden en ik neem me voor Naples als bestemming voor onze Paasvakantie voor te stellen.
Gelukkig is de visser van gisteren er vandaag niet, want Petra en ik hebben geen zin in een tweede harige "Hug"! Op het strand zien we nog een prachtige reiger, die zich geen moer aantrekt van de mensen om hem heen. Een prima fotografisch objekt, dus, want hij poseert gewillig.
Gisteren en vanochtend hebben we gezien, dat het telkens druk is bij het Fifth Avenue Cafe. Het ziet er niet uit, met wit plastic stoelen en tafels, maar als er zoveel mensen zitten, moet het wel lekker zijn.
We besluiten hier vandaag ons ontbijt te gaan eten. Petra bestelt een croissant met ham en ei en koffie en ik een volkoren bagel met zalm en tomaat en een ijs capuccino. Het smaakt inderdaad voortreffelijk en zoals al de hele week kijken we onze ogen uit naar de verschillende types, die er zitten en langskomen.
Om een uur of tien zijn we weer terug in het hotel en douchen snel. Ik bel "0" en vertel de front desk, dat we gaan uitchecken. Zo simpel is het! We laden de bagage (voor mij best veel, want ik sleep een speciaal kussen overal mee naar toe) op een karretje en in de auto.
Binnen het uur zijn we op weg naar Fort Myers Beach. Petra heeft een loopmaatje beloofd een Camelbak mee te nemen en ik bel de Sports Authority in Fort Myers, ze hebben die inderdaad.
We programmeren de MIO met het adres van die Sports Authority, maar zien dan opeens na een uurtje een heel nieuwe mall met een Sports Authority. Daar vinden we uit, dat de Camelbaks halve prijs zijn! De Charm, die gevraagd werd, is vrij duur, dus we kiezen voor de Dream, die met de korting slechts $25 kost! Mission accomplished!
Dan voer ik het adres van ons hotel in bij MIO en het blijkt, dat we terug moeten! Het is maar tien mijl weg, door het Lover's Key State Park, waar het druk is. Het blijkt al gauw, dat dat vanwege een zandsculpturen festival is.
Al meteen valt ons het groene bord van de Holiday Inn op. Hier worden we door een wacht gestopt, we moeten $10 betalen (de Holiday Inn is het "officiele" zandsculpturen hotel). We vertellen hem, dat we gaan inchecken en mogen dan gratis verder. Het is een drukte van jewelste!
Het verbaast me, dat ik meteen de sleutels meekrijg. Onze kamer is dus om twaalf uur al klaar, heerlijk! Het is, zo cirkelt de medewerker, nummer 220. We parkeren de auto dichtbij, maar het is op de tweede verdieping en er is geen lift.
Terwijl we aan het slepen zijn bij de trap komen een jonge man en vrouw langs. De man biedt aan te helpen, heel aardig! Hij draagt een van mijn koffers naar boven en ik sleep de andere mee. We steken de sleutel in het sleufje en krijgen een rood licht! En proberen het nog eens en weer een rood licht! He?
Ik kijk eens op mijn briefje en daar staat 120. Zou de sleutel dan op kamer 120 passen? Maar de man, die ze gaf, zei toch duidelijk tweede verdieping en hij heeft 220 aangekruisd op het kaartje. Gauw loop ik de trap af en jawel, de sleutel opent "Jerry's Room", oftewel kamer 120.
Voor niets hebben we dus alles naar boven gesleept, maar deze kamer is wel veel beter! Het is de laatste, voor je het strand oploopt! Hij is naast het zwembad en de Beach Bar en echt voetstappen van het strand, fantastisch!
We besluiten eerst op zoek te gaan naar iets te eten. Aan de overkant hebben we een stripmall gezien en gaan daar kijken. De restaurants daar zien er ongezellig en vooral donker uit, maar aan de zijkant zien we een pijltje met "Marina and restaurant".
We volgen die pijl en komen uit bij een heel leuk tentje, The Fish House. We krijgen een tafeltje praktisch aan het water. Ik bestel een half dozijn verse oesters, die heel erg lekker zijn. Verder eten Petra en ik allebei een salade. Zij de huissalade met gegrilde kip en ik doe me tegoed aan de Key West salade, gemengde bladsalade met een spiesje garnalen en scallops (kokkels?). Het smaakt heel lekker!
Dan lopen we terug naar het hotel en gaan de zandsculpturen bekijken. Ik had er meer van verwacht, zo'n groot gebeuren. Er staan een tiental beelden, heel goed gedaan, maar komen hier nu honderden mensen op af? Later zien elders op het strand ook weer beelden staan, dus misschien was het meer, dan alleen bij ons hotel.
Het zandbeeld van het USMC, speciaal voor Mary Ann en Patricia
In de kamer verkleden we ons in bikini en gaan lopen door het zeewater. Dat voelt heerlijk aan en ik ben vastbesloten deze vakantie in de Golf van Mexico te zwemmen. Als ik het warm genoeg heb, waag ik het erop en dompel mezelf onder. Het voelt helemaal niet koud en ik spoor Petra aan het ook te doen.
Na even aarzelen doet zij het ook en dan is het gewoon heerlijk in het water. We lopen nog een heel eind en dobberen dan wat, kijkend naar de bekwaam vissende meeuwen. Na vrijwel iedere duik komen zij met een visje te voorschijn.
Na een tijdje beginnen we aan de terugweg. Wat makkelijk opeens, wind mee en geen water om doorheen te baggeren! Bij het hotel is het nog steeds druk, maar bij het zwembad zijn stoelen open. We halen iets te lezen en gaan even relaxed bij het zwembad liggen.
Naast ons ligt een stelletje, zij in oranje bikini, die ik er al niet Amerikaans uit vond zien, hij in een zwarte zwemshort. Ik probeer de hele tijd uit te vinden, wat ze praten. Hun "Engels" klinkt als niets "Engels", maar toch is er iets herkenbaars in hun spraak. En dan hoor ik het: het is of zuid-Nederlands, of Belgisch. Grappig, toch! Als ze Nederlanders zijn is dit de derde "ontmoeting" deze vakantie. Ze vertrekken zonder met ze gesproken te hebben, dus het zal voor altijd een raadsel blijven.
Het wordt koel bij het zwembad, dus we gaan gauw een douche nemen. Op tijd voor de zonsondergang zijn we klaar. Het is weer een mooie vanavond, hoewel bewolkter dan gisteren. Het laatste gedeelte verdwijnt de zon achter de wolken.
Omdat we niet veel hebben gegeten met de lunch beginnen de magen te knorren. We besluiten de auto te nemen om een restaurant te vinden, want hier in de buurt is niet veel.
Natuurlijk rekenden we niet op de vele mensen, die het eiland willen verlaten en we staan zomaar een uur in de file! Uiteindelijk, vier mijl verder, vinden we een leuk straatje met wat restaurants. We parkeren de auto en eten bij Wahoo Willie's.
Daar bestel ik gator bites. Petra heeft die nog nooit gegeten en in Florida moet dan gewoon! Deze zijn wel erg taai, maar ook lekker. Verder neemt Petra de ribs en ik bestel de gegrilde grouper. Die komt met aardappelpuree, wat ik niet lekker vind en ik vraag dus om een extra "order" frietjes. Die laten nogal op zich wachten, dus hoef ik er uiteindelijk niet voor te betalen. We hebben, na al dat in het verkeer staan, uiteindelijk heerlijk gegeten.
In onze Key West groen geverfde kamer is het nu heerlijk relaxen. Morgen gaan we onder anderen fietsen. Deze vakantie gaat, zoals altijd veel te snel!
Saturday, November 11, 2006
And today is...Hug a Fisherman's Day
Al om zeven uur zijn we allebei klaar wakker, na een heerlijke nachtrust. We computeren nog wat in bed en drinken koffie. Petra decaf, want er is maar een gewone koffie bakje in de kamer. Ook blijken we maar heel weinig doeken te hebben, dus laten we een fooi achter voor de huishoudster met een briefje vol verzoeken.
We lopen naar het oude Naples, waar we gisteren aten en dan door naar het strand. Prachtig zacht wit zand strekt zich ver voor ons uit. Het is al aangenaam warm.
Aan de linker kant zien we een lange pier, waar het een drukte van jewelste is, dus we besluiten daarheen te gaan. Een heel stel mensen is allemaal witte kruizen in het zand aan het slaan, iemand anders is er bloemen bij aan het leggen en er staat een nieuws crew van NBC.
Het is vandaag Veteranendag en de kruizen hebben allemaal een naam erop. Het zijn de gesneuvelden van de oorlog in Irak. Erg indrukwekkend! De NBC nieuwsman vraagt ons, hoe we erover denken en natuurlijk zeggen we er van onder de indruk te zijn.
Via een trap komen we op de pier, waar allerlei vissers zitten. Gemiddelde leeftijd is weer ver over de vijftig. Opeens ziet Petra een dolfijn en slaakt een enthousiaste gil.
Een van de vissers, een octogenarian, zoals we ze hier noemen (tegen of over de tachtig), zegt, dat er niet gegild mag worden, want weten wij wel, wat het vandaag is? We gissen: Veteranendag (ik vond het al flink overdreven, dat we ook nog super stil zouden moeten zijn), zaterdag, 11 november... Maar nee, het is "Hug a Fisherman"'s Day, zo verklaart hij!
Ach, ondanks zijn grijsbehaarde borst, rug, um, eigenlijk alles, is het toch een vriendelijk oude man. Petra zet zich als eerste over haar inhibities heen en geeft hem een hug. Tja, dan kan ik toch niet achterblijven, dus ook maar een hug. Hij glundert!
Zijn vriend, ook al flink bejaard (maar hij heeft tenminste een shirt aan), staat er beteuterd bij te kijken. Dus hup, ook maar een hug voor hem, we hebben onze goede daad weer gedaan. Behaarde bejaarde vertelt nog, dat hij een of ander tapijt ontworpen heeft voor Nederland, om tegen te gaan, dat de palen zouden zinken bij de Delta werken. Of we het moeten geloven, weten we niet, maar we willen eigenlijk ook verder naar de dolfijnen kijken, dus knikken ja en amen.
De dolfijnen vissen erop los en komen telkens even boven. Ze op de foto of film vastleggen is heel erg moeilijk, maar we doen ons best.
Als je goed kijkt, zie je hem twee keer boven komen
Op de terugweg probeert onze visser er ook nog een hug voor een andere vriend uit te persen, maar onze hugs zijn op voor vandaag!
Over de straten lopen we terug en zien opeens een marktje. De Farmers Market is vandaag, allerlei standjes met fruit, groente, zelfgemaakte spulletjes en bakkerij dingetjes.
Speciaal voor Kai
Opeens zien we "Dutch Treats". He? Waarom zou iemand zijn standje nou zo noemen, dat moeten we van dichtbij bekijken. Er liggen inderdaad stroopwafels en speculaas (beiden zelfgemaakt). Tegen de jongen in het kraampje zegt Petra, dat we Nederlands zijn. "Ik ook", antwoordt hij. Hij blijkt hier stage te lopen en zijn tante is de bakster van alle lekkernijen, die ze verkopen. We praten even en nemen een foto, Dutch encounter nummer twee van deze vakantie.
Nu hebben we dorst en honger en gaan op zoek naar een cafeetje om te eten. We kiezen er een, die we op de heenweg al zagen met leuke grote parasols. Er is een tafeltje vrij, maar het moet nog schoongemaakt worden. Terwijl we geduldig wachten moeten we nog een paar oude dames wegjagen, die zich al bijna het tafeltje voor onze neus eigen maakten. "Sorry, ladies!"
We genieten van een heel lekker ontbijtje, Petra gebakken eieren (wilde eigenlijk scrambled, maar goed) met toast en fruit en ik een eggs benedict (zonder saus) met fruit. Een heerlijk glas vers geperste sinaasappelsap gaat er ook goed in.
Na het eten kopen we een heel stel kaarten en postzegels bij een speciaal postwinkeltje. Zonder het ons van tevoren te melden, brengt de man Petra 20 cent extra per postzegel in rekening. Maar ach, soms dient het gemak de mens en ze koopt ze gewoon, het postkantoor is vandaag vanwege Veteranendag toch gesloten.
In het hotel schrijft Petra eerst de kaarten en ik neem een douche. Daarna schrijf ik ook bij een deel van de kaarten iets en doucht zij.
Dan rijden we richting City Dock. Hier zullen we onze dolfijnen cruise gaan doen. We parkeren de auto en hebben nog een uur de tijd. We besluiten een hapje te gaan eten bij the Dock at Crayton Cove, een restaurant aan het water.
Veel trek hebben we nog niet na het ontbijt, dus ik bestel een paar crab rolletjes (soort loempia's gevuld met crab) en Petra een kleine salade. We vermaken ons met het gadeslaan van onze medegasten, die, hoe kan het ook anders, zeker twintig jaar ouder zijn, dan wij.
Om een uur of een lopen we naar het dok van de catamaran "Sweet Liberty", die ons mee zal nemen om dolfijnen te kijken, de Golf van Mexico op.
Terwijl we staan te wachten komt er een stel mensen met een huilende vrouw de pier op lopen. Petra en ik vragen ons af, waarom iemand, die zo in paniek raakt bij het zien van water, een boottochtje gaat maken. Maar, zo verontschuldigt ze zichzelf even later, het is enkel het lopen over de pier, waar ze van in paniek raakt. Het komt allemaal heel overdreven op me over, maar dat is misschien hard gereageerd.
We nemen plaats voorin de boot, met onze voeten op de netten. Al na een paar minuten varen zien we een paar dolfijnen vlak langs de kant zwemmen. Ook zien we een drietal bald eagles boven ons hoofd cirkelen. Mitch, de captain, vertelt op dat moment nog wel dingen.
Verder varen we langs de ongelooflijk grote en mooie huizen van Port Royal. Voor die huizen liggen boten, waar je ook zeer gerieflijk op zou kunnen wonen. Deze optrekjes zijn tussen de tien en veertig miljoen (!) dollar waard. Woorden schieten tekort voor de pracht en praal, waar we langs komen!
The Flaming Goddess (Petra, dus ;))
Na nog een paar dolfijnen te hebben gezien, varen we de Golf van Mexico op. Mitch ziet deze dieren niet, want die is heel irritant de hele tijd in gesprek met een van de gasten, die al vaker op de boot is geweest. Alsof we allemaal geinteresseerd zijn passeert zijn hele leven luidkeels de revue. We leren hoe dom hij was met zijn kapitaal en hoe zijn boot door de bliksem in vlammen opging. Van de "bekwame begeleiding door een erkende naturalist" komt nauwelijks iets.
Op de Golf van Mexico wordt het al gauw saai. De muziek, die op de boot speelt, is heel saaie instrumentale country en het gedreun van Mitch's stem maakt ons helemaal slaperig. Helaas zijn er ook geen dolfijnen te bekennen, tot het laatste moment, als ik er een vlak aan de kust zie. Ook die ontgaat Mitch echter.
Precies na twee uur zijn we terug bij het dok. Tom, de "oude getrouwe", die de hele weg Mitch's aandacht heeft opgeeist, vindt het nodig heel hard een paar keer te vragen "Is your tip jar still there, Mitch". Heel super irritant!! Petra en ik hadden al een tip bepaald, maar hierdoor wilden we hem eigenlijk al niet meer geven.
Toch was het een erg leuke ervaring. De dolfijnen hebben we gezien, de huizen langs de kant zouden we zelf niet hebben gezien en het varen op een zeewaardige catamaran blijft een belevenis (wij hebben het ook een paar keer in Aruba gedaan). We zijn echter blij, dat we niet voor de vier uur durende vaart met schelpen zoeken erbij hebben gekozen. We merken deze week weer, dat we wel erg "two peas from a pod" zijn.
Het is voor vieren als we de boot afkomen. We besluiten dan ook de rest van Naples nog per auto te verkennen. We rijden door sjieke, super nette buurt, na sjieke, super nette buurt, het is hier werkelijk een speeltuin van de rijken!
Er zijn in dit gebied maar heel weinig winkels en we hebben dorst. Gelukkig zien we een mini martje. Daar kopen we Snapple iced tea voor mij en Sunkist voor Petra. De dame achter de kassa is om een praatje verlegen. Ze eet met smaak een Haagen Dazs dulce de leche ijslolly en raadt die van harte aan. Hij ziet er ook erg lekker uit, maar die maaltijd laten we toch maar achterwege.
Na nog bij de Publix gestopt te zijn voor wijn en Sominex (voor Petra op de terugweg) rijden we terug naar de Naples Pier, waar we min of meer de dag begonnen zijn. We komen net voor zonsondergang aan en genieten met een heel stel anderen zittend op het strand van een vrijwel perfecte zonsondergang.
We parkeren de auto bij het hotel en gaan ons gauw boven opfrissen. Dan wandelen we naar het restaurant "Riverwalk" aan het water, dat we vanochtend hebben ontdekt. Grappig genoeg is het van dezelfde eigenaar als het Dock restaurant van vanmiddag, maar het menu is anders.
We moeten even op een tafeltje wachten en krijgen een "beeper" mee. Er blijken allerlei leuke winkeltjes te zijn, hier en we kijken wat rond. Al heel gauw vibreert de beeper en kunnen we plaatsnemen aan een tafeltje vlakbij het water.
Vooraf bestellen we gefrituurde calamari, die heerlijk smaakt, want we hebben honger na zo'n hele dag buiten. Dan heeft Petra mahi-mahi met kokosnoot erop en ik tonijn met een wasabi korst. Het smaakt allemaal even lekker en de bediening is goed.
Het is ook heel lekker om naderhand weer naar het hotel te lopen. De temperatuur is voortreffelijk en de ligging van dit hotel ook. Iets om te onthouden, want het blijft toch altijd maar een gok in een onbekende stad.
We lopen naar het oude Naples, waar we gisteren aten en dan door naar het strand. Prachtig zacht wit zand strekt zich ver voor ons uit. Het is al aangenaam warm.
Aan de linker kant zien we een lange pier, waar het een drukte van jewelste is, dus we besluiten daarheen te gaan. Een heel stel mensen is allemaal witte kruizen in het zand aan het slaan, iemand anders is er bloemen bij aan het leggen en er staat een nieuws crew van NBC.
Het is vandaag Veteranendag en de kruizen hebben allemaal een naam erop. Het zijn de gesneuvelden van de oorlog in Irak. Erg indrukwekkend! De NBC nieuwsman vraagt ons, hoe we erover denken en natuurlijk zeggen we er van onder de indruk te zijn.
Via een trap komen we op de pier, waar allerlei vissers zitten. Gemiddelde leeftijd is weer ver over de vijftig. Opeens ziet Petra een dolfijn en slaakt een enthousiaste gil.
Een van de vissers, een octogenarian, zoals we ze hier noemen (tegen of over de tachtig), zegt, dat er niet gegild mag worden, want weten wij wel, wat het vandaag is? We gissen: Veteranendag (ik vond het al flink overdreven, dat we ook nog super stil zouden moeten zijn), zaterdag, 11 november... Maar nee, het is "Hug a Fisherman"'s Day, zo verklaart hij!
Ach, ondanks zijn grijsbehaarde borst, rug, um, eigenlijk alles, is het toch een vriendelijk oude man. Petra zet zich als eerste over haar inhibities heen en geeft hem een hug. Tja, dan kan ik toch niet achterblijven, dus ook maar een hug. Hij glundert!
Zijn vriend, ook al flink bejaard (maar hij heeft tenminste een shirt aan), staat er beteuterd bij te kijken. Dus hup, ook maar een hug voor hem, we hebben onze goede daad weer gedaan. Behaarde bejaarde vertelt nog, dat hij een of ander tapijt ontworpen heeft voor Nederland, om tegen te gaan, dat de palen zouden zinken bij de Delta werken. Of we het moeten geloven, weten we niet, maar we willen eigenlijk ook verder naar de dolfijnen kijken, dus knikken ja en amen.
De dolfijnen vissen erop los en komen telkens even boven. Ze op de foto of film vastleggen is heel erg moeilijk, maar we doen ons best.
Als je goed kijkt, zie je hem twee keer boven komen
Op de terugweg probeert onze visser er ook nog een hug voor een andere vriend uit te persen, maar onze hugs zijn op voor vandaag!
Over de straten lopen we terug en zien opeens een marktje. De Farmers Market is vandaag, allerlei standjes met fruit, groente, zelfgemaakte spulletjes en bakkerij dingetjes.
Speciaal voor Kai
Opeens zien we "Dutch Treats". He? Waarom zou iemand zijn standje nou zo noemen, dat moeten we van dichtbij bekijken. Er liggen inderdaad stroopwafels en speculaas (beiden zelfgemaakt). Tegen de jongen in het kraampje zegt Petra, dat we Nederlands zijn. "Ik ook", antwoordt hij. Hij blijkt hier stage te lopen en zijn tante is de bakster van alle lekkernijen, die ze verkopen. We praten even en nemen een foto, Dutch encounter nummer twee van deze vakantie.
Nu hebben we dorst en honger en gaan op zoek naar een cafeetje om te eten. We kiezen er een, die we op de heenweg al zagen met leuke grote parasols. Er is een tafeltje vrij, maar het moet nog schoongemaakt worden. Terwijl we geduldig wachten moeten we nog een paar oude dames wegjagen, die zich al bijna het tafeltje voor onze neus eigen maakten. "Sorry, ladies!"
We genieten van een heel lekker ontbijtje, Petra gebakken eieren (wilde eigenlijk scrambled, maar goed) met toast en fruit en ik een eggs benedict (zonder saus) met fruit. Een heerlijk glas vers geperste sinaasappelsap gaat er ook goed in.
Na het eten kopen we een heel stel kaarten en postzegels bij een speciaal postwinkeltje. Zonder het ons van tevoren te melden, brengt de man Petra 20 cent extra per postzegel in rekening. Maar ach, soms dient het gemak de mens en ze koopt ze gewoon, het postkantoor is vandaag vanwege Veteranendag toch gesloten.
In het hotel schrijft Petra eerst de kaarten en ik neem een douche. Daarna schrijf ik ook bij een deel van de kaarten iets en doucht zij.
Dan rijden we richting City Dock. Hier zullen we onze dolfijnen cruise gaan doen. We parkeren de auto en hebben nog een uur de tijd. We besluiten een hapje te gaan eten bij the Dock at Crayton Cove, een restaurant aan het water.
Veel trek hebben we nog niet na het ontbijt, dus ik bestel een paar crab rolletjes (soort loempia's gevuld met crab) en Petra een kleine salade. We vermaken ons met het gadeslaan van onze medegasten, die, hoe kan het ook anders, zeker twintig jaar ouder zijn, dan wij.
Om een uur of een lopen we naar het dok van de catamaran "Sweet Liberty", die ons mee zal nemen om dolfijnen te kijken, de Golf van Mexico op.
Terwijl we staan te wachten komt er een stel mensen met een huilende vrouw de pier op lopen. Petra en ik vragen ons af, waarom iemand, die zo in paniek raakt bij het zien van water, een boottochtje gaat maken. Maar, zo verontschuldigt ze zichzelf even later, het is enkel het lopen over de pier, waar ze van in paniek raakt. Het komt allemaal heel overdreven op me over, maar dat is misschien hard gereageerd.
We nemen plaats voorin de boot, met onze voeten op de netten. Al na een paar minuten varen zien we een paar dolfijnen vlak langs de kant zwemmen. Ook zien we een drietal bald eagles boven ons hoofd cirkelen. Mitch, de captain, vertelt op dat moment nog wel dingen.
Verder varen we langs de ongelooflijk grote en mooie huizen van Port Royal. Voor die huizen liggen boten, waar je ook zeer gerieflijk op zou kunnen wonen. Deze optrekjes zijn tussen de tien en veertig miljoen (!) dollar waard. Woorden schieten tekort voor de pracht en praal, waar we langs komen!
The Flaming Goddess (Petra, dus ;))
Na nog een paar dolfijnen te hebben gezien, varen we de Golf van Mexico op. Mitch ziet deze dieren niet, want die is heel irritant de hele tijd in gesprek met een van de gasten, die al vaker op de boot is geweest. Alsof we allemaal geinteresseerd zijn passeert zijn hele leven luidkeels de revue. We leren hoe dom hij was met zijn kapitaal en hoe zijn boot door de bliksem in vlammen opging. Van de "bekwame begeleiding door een erkende naturalist" komt nauwelijks iets.
Op de Golf van Mexico wordt het al gauw saai. De muziek, die op de boot speelt, is heel saaie instrumentale country en het gedreun van Mitch's stem maakt ons helemaal slaperig. Helaas zijn er ook geen dolfijnen te bekennen, tot het laatste moment, als ik er een vlak aan de kust zie. Ook die ontgaat Mitch echter.
Precies na twee uur zijn we terug bij het dok. Tom, de "oude getrouwe", die de hele weg Mitch's aandacht heeft opgeeist, vindt het nodig heel hard een paar keer te vragen "Is your tip jar still there, Mitch". Heel super irritant!! Petra en ik hadden al een tip bepaald, maar hierdoor wilden we hem eigenlijk al niet meer geven.
Toch was het een erg leuke ervaring. De dolfijnen hebben we gezien, de huizen langs de kant zouden we zelf niet hebben gezien en het varen op een zeewaardige catamaran blijft een belevenis (wij hebben het ook een paar keer in Aruba gedaan). We zijn echter blij, dat we niet voor de vier uur durende vaart met schelpen zoeken erbij hebben gekozen. We merken deze week weer, dat we wel erg "two peas from a pod" zijn.
Het is voor vieren als we de boot afkomen. We besluiten dan ook de rest van Naples nog per auto te verkennen. We rijden door sjieke, super nette buurt, na sjieke, super nette buurt, het is hier werkelijk een speeltuin van de rijken!
Er zijn in dit gebied maar heel weinig winkels en we hebben dorst. Gelukkig zien we een mini martje. Daar kopen we Snapple iced tea voor mij en Sunkist voor Petra. De dame achter de kassa is om een praatje verlegen. Ze eet met smaak een Haagen Dazs dulce de leche ijslolly en raadt die van harte aan. Hij ziet er ook erg lekker uit, maar die maaltijd laten we toch maar achterwege.
Na nog bij de Publix gestopt te zijn voor wijn en Sominex (voor Petra op de terugweg) rijden we terug naar de Naples Pier, waar we min of meer de dag begonnen zijn. We komen net voor zonsondergang aan en genieten met een heel stel anderen zittend op het strand van een vrijwel perfecte zonsondergang.
We parkeren de auto bij het hotel en gaan ons gauw boven opfrissen. Dan wandelen we naar het restaurant "Riverwalk" aan het water, dat we vanochtend hebben ontdekt. Grappig genoeg is het van dezelfde eigenaar als het Dock restaurant van vanmiddag, maar het menu is anders.
We moeten even op een tafeltje wachten en krijgen een "beeper" mee. Er blijken allerlei leuke winkeltjes te zijn, hier en we kijken wat rond. Al heel gauw vibreert de beeper en kunnen we plaatsnemen aan een tafeltje vlakbij het water.
Vooraf bestellen we gefrituurde calamari, die heerlijk smaakt, want we hebben honger na zo'n hele dag buiten. Dan heeft Petra mahi-mahi met kokosnoot erop en ik tonijn met een wasabi korst. Het smaakt allemaal even lekker en de bediening is goed.
Het is ook heel lekker om naderhand weer naar het hotel te lopen. De temperatuur is voortreffelijk en de ligging van dit hotel ook. Iets om te onthouden, want het blijft toch altijd maar een gok in een onbekende stad.
Friday, November 10, 2006
Ringling Mansion
Alweer heel vroeg hoor ik Petra bezig in de keuken, dus ik hijs mezelf ook maar uit bed. Er staat tenslotte weer van alles op het programma vandaag!
We drinken even gauw thee en lopen dan weer, via het Sheraton, richting Clearwater Beach. Dit keer kiezen we het Shephard restaurant aan het water. Hier adverteren ze met een buffet voor $7,95 en een blik daarop doet ons besluiten te blijven. Er ligt heerlijk vers fruit, waaronder onwerkelijk rode watermeloen en verse ananas!
We worden in een druk zaaltje gezet, waar een overspannen serveerder rondrent, al zeggend, dat hij zijn best doet, hij is maar alleen. Dat belooft niet veel goeds! Gelukkig komt de hostess ons vragen, wat we willen drinken en kunnen we dus aanvallen op het buffet.
Ook nemen we ons bestek mee naar buiten, er is een leuk terrasje, waar we vergezeld worden door twee Duitse dames (die later helaas wel gaan roken) en een heel statige, maar ook erg nieuwsgierige witte reiger (hij komt echt dichtbij!).
Filmpje
Het buffet is erg lekker, maar de drankjes laten maar op zich wachten, gelukkig heb ik nog een waterflesje mee. Met een droge keel eten vind ik vreselijk! Maar uiteindelijk krijgen we onze koffie en rekenen dan meteen ook maar af. Die vogel maakte de maaltijd echter helemaal, koffie of niet.
Terug in het apartement douchen we en pakken alles in en om half elf zitten we in de auto richting Sarasota. Maar eerst willen we weer proberen de Sephora te vinden, die er woensdag niet was. Ik heb lippenstift nodig en Petra lotion. Gelukkig vinden we hem wel in International Plaza en slagen goed.
We kijken dan nog even verder, krijgen een gratis snoepje bij See's Candies (nou ja, snoep, liever gezegd, want mijn lolly is zo groot, het zou me de hele dag duren hem op te zuigen!) en Petra vindt iets leuks voor Robin bij Aeropostale.
De rit naar Sarasota verloopt daarna voorspoedig onder leiding van de fantastische chauffeuse Petra (en ik lees (ook met behulp van MIO) kaart). We rijden onder anderen over de Sunshine Skyway, een enorm hoge tolbrug.
In Sarasota zien we meteen een gezellig winkelstraatje met restaurantjes en we besluiten te parkeren en wat te gaan eten. De keuze valt op het nogal Italiaans aandoende Cafe Epicure. We schuiven aan aan het laatste tafeltje buiten.
We bestellen beiden een salade, Petra eentje met gegrilde kip en die van mij is "tropisch": spinazie, bamboescheuten en avocado met grote stukken Parmezaanse kaas erop. Heerlijk! Echt een hapje gezond, hadden we even nodig na gisteravond.
We vragen aan de serveerder, waar we het Ringling Estate kunnen vinden, want we dachten, dat dat hier was, maar behalve een paar vrolijk gekleurde beelden is er geen teken van te vinden. Het blijkt nog een paar mijl verderop te zijn.
Na zijn aanwijzingen vinden we het al gauw. We kopen kaartjes voor de "basic tour", want voor een uitgebreide hebben we geen tijd of geduld. We beginnen in het eerste gebouw van het circus museum.
Hier zien we een heel grote maquette met geluid en zo af en toe een mini beeldschermpje van hoe groot een circus was in de jaren twintig en hoe men zich verplaatste. Onvoorstelbaar, wat een productie! Echt wel terecht "the greatest show on earth"! Ook heel leuk gedaan allemaal en ik moest lachen om het laatste gedeelte, waar onder de treinbrug een jochie zichzelf aan de haak heeft geslagen tijdens het vissen. Ik wil wedden, dat 99% van de bezoekers dat kleine detail mist.
In het volgende gebouw van hetzelfde museum zien we de pakken van circus artiesten, posters en foto's van verschillende bekende artiesten (waaronder Gunther, de leeuwentemmer, die ik zelf ook weleens in actie heb gezien). Ook kunnen we er wagons zien en er binnen kijken.
Wat een heel ander leven zien we hier voor ons! Al die duizenden mensen, die als circus artiesten van het ene naar het andere oord reisden. Een hard leven, een leven van glitter, maar ook van misere (moet toch wel?), ik vind het fascinerend.
Nog fascinerender vind ik het even later om het landgoed van John Ringling en zijn vrouw Mable te bekijken. Je krijgt echt het gevoel opeens op Piazza San Marco in Venetie te lopen! De Ringlings waren dol op Venetie en dat blijkt in alle details.
We krijgen bij de ingang een groen kaartje in onze hand gedrukt en we worden door een (naamloze, want haar kaartje was omgedraaid) klein blond vrouwtje rondgeleid. Ze spreekt echter heel duidelijk en vertelt van alles over het leven de Ringlings, laat in de jaren twintig, begin jaren dertig.
Alles in het huis is bedoeld om indruk te maken. Het is dan ook uitermate opulent, op het lelijke af (wat het dan in mijn ogen ook alweer bijna mooi maakt). Ook deze levens waren zo heel anders. De hele tijd op reis, want John was dan wel een rijke entrepeneur, maar zijn voornaamste baan was het zoeken naar circus acten voor het grootste circus ter wereld van hem en zijn broers.
Mable's favoriete kleur was groen en dat komt dus ook overal in het huis terug. Het is allemaal erg pompeus. Het mooiste vond ik haar bedsprei, die helemaal van kant is gemaakt. Dat is kunstwerk en niet zo verguld en overdreven als alles in de rest van het huis. Begrijp me niet verkeerd, ik heb genoten van de rondleiding en me vergaapt aan de extravaganze. En in hun tijd was dit, wat ze moesten doen om met hun schouders boven de rest uit te steken. Wat een ander leven!
De ontbijtkamer
De officiele eetkamer
John Ringlings slaapkamer
Ze zijn al begonnen met Kerst versieringen
Vol met indrukken staan we weer buiten. Nu beginnen we aan de lange rit naar Naples. Petra rijdt weer en bekwaam. We rijden over Interstate 75, grappig voor mij, want in augustus reden we in Ohio op diezelfde Interstate een heel stuk noordelijker.
Na een saaie rit (gelukkig hebben we elkaar veel te vertellen!) rijden we rond half zeven Naples binnen. Wat een verrassing! Opeens bevinden we ons in een dolgezellig stadje met lichtjes overal. Schattige winkeltjes en restaurantjes zijn aan weerszijden van de weg te zien.
Voor we op zoek gaan naar het hotel parkeren we de auto. We vinden een heel gezellig restaurantje, Yabba Grill, waar we het laatste "Bistro" tafeltje krijgen. "Bistro" betekent, dat we op hoge barkrukjes zitten, prima natuurlijk.
De bediening is snel en goed en Petra bestelt zalm, ik Chileense zeebaars met wasabi erwten en allerlei lekkers eromheen. Na het slechte eten van gisteravond is dit alsof er een engeltje op mijn tong pist, zo lekker! Het is genieten!
Ons hotel blijkt maar even verderop te zijn en ik check met gemak in, terwijl Petra alvast de bagage uit de auto haalt. We krijgen een lekker grote kamer op de vierde verdieping en het internet werkt prima. All is well with the world (the world of Petra & Petra in any case).
We drinken even gauw thee en lopen dan weer, via het Sheraton, richting Clearwater Beach. Dit keer kiezen we het Shephard restaurant aan het water. Hier adverteren ze met een buffet voor $7,95 en een blik daarop doet ons besluiten te blijven. Er ligt heerlijk vers fruit, waaronder onwerkelijk rode watermeloen en verse ananas!
We worden in een druk zaaltje gezet, waar een overspannen serveerder rondrent, al zeggend, dat hij zijn best doet, hij is maar alleen. Dat belooft niet veel goeds! Gelukkig komt de hostess ons vragen, wat we willen drinken en kunnen we dus aanvallen op het buffet.
Ook nemen we ons bestek mee naar buiten, er is een leuk terrasje, waar we vergezeld worden door twee Duitse dames (die later helaas wel gaan roken) en een heel statige, maar ook erg nieuwsgierige witte reiger (hij komt echt dichtbij!).
Filmpje
Het buffet is erg lekker, maar de drankjes laten maar op zich wachten, gelukkig heb ik nog een waterflesje mee. Met een droge keel eten vind ik vreselijk! Maar uiteindelijk krijgen we onze koffie en rekenen dan meteen ook maar af. Die vogel maakte de maaltijd echter helemaal, koffie of niet.
Terug in het apartement douchen we en pakken alles in en om half elf zitten we in de auto richting Sarasota. Maar eerst willen we weer proberen de Sephora te vinden, die er woensdag niet was. Ik heb lippenstift nodig en Petra lotion. Gelukkig vinden we hem wel in International Plaza en slagen goed.
We kijken dan nog even verder, krijgen een gratis snoepje bij See's Candies (nou ja, snoep, liever gezegd, want mijn lolly is zo groot, het zou me de hele dag duren hem op te zuigen!) en Petra vindt iets leuks voor Robin bij Aeropostale.
De rit naar Sarasota verloopt daarna voorspoedig onder leiding van de fantastische chauffeuse Petra (en ik lees (ook met behulp van MIO) kaart). We rijden onder anderen over de Sunshine Skyway, een enorm hoge tolbrug.
In Sarasota zien we meteen een gezellig winkelstraatje met restaurantjes en we besluiten te parkeren en wat te gaan eten. De keuze valt op het nogal Italiaans aandoende Cafe Epicure. We schuiven aan aan het laatste tafeltje buiten.
We bestellen beiden een salade, Petra eentje met gegrilde kip en die van mij is "tropisch": spinazie, bamboescheuten en avocado met grote stukken Parmezaanse kaas erop. Heerlijk! Echt een hapje gezond, hadden we even nodig na gisteravond.
We vragen aan de serveerder, waar we het Ringling Estate kunnen vinden, want we dachten, dat dat hier was, maar behalve een paar vrolijk gekleurde beelden is er geen teken van te vinden. Het blijkt nog een paar mijl verderop te zijn.
Na zijn aanwijzingen vinden we het al gauw. We kopen kaartjes voor de "basic tour", want voor een uitgebreide hebben we geen tijd of geduld. We beginnen in het eerste gebouw van het circus museum.
Hier zien we een heel grote maquette met geluid en zo af en toe een mini beeldschermpje van hoe groot een circus was in de jaren twintig en hoe men zich verplaatste. Onvoorstelbaar, wat een productie! Echt wel terecht "the greatest show on earth"! Ook heel leuk gedaan allemaal en ik moest lachen om het laatste gedeelte, waar onder de treinbrug een jochie zichzelf aan de haak heeft geslagen tijdens het vissen. Ik wil wedden, dat 99% van de bezoekers dat kleine detail mist.
In het volgende gebouw van hetzelfde museum zien we de pakken van circus artiesten, posters en foto's van verschillende bekende artiesten (waaronder Gunther, de leeuwentemmer, die ik zelf ook weleens in actie heb gezien). Ook kunnen we er wagons zien en er binnen kijken.
Wat een heel ander leven zien we hier voor ons! Al die duizenden mensen, die als circus artiesten van het ene naar het andere oord reisden. Een hard leven, een leven van glitter, maar ook van misere (moet toch wel?), ik vind het fascinerend.
Nog fascinerender vind ik het even later om het landgoed van John Ringling en zijn vrouw Mable te bekijken. Je krijgt echt het gevoel opeens op Piazza San Marco in Venetie te lopen! De Ringlings waren dol op Venetie en dat blijkt in alle details.
We krijgen bij de ingang een groen kaartje in onze hand gedrukt en we worden door een (naamloze, want haar kaartje was omgedraaid) klein blond vrouwtje rondgeleid. Ze spreekt echter heel duidelijk en vertelt van alles over het leven de Ringlings, laat in de jaren twintig, begin jaren dertig.
Alles in het huis is bedoeld om indruk te maken. Het is dan ook uitermate opulent, op het lelijke af (wat het dan in mijn ogen ook alweer bijna mooi maakt). Ook deze levens waren zo heel anders. De hele tijd op reis, want John was dan wel een rijke entrepeneur, maar zijn voornaamste baan was het zoeken naar circus acten voor het grootste circus ter wereld van hem en zijn broers.
Mable's favoriete kleur was groen en dat komt dus ook overal in het huis terug. Het is allemaal erg pompeus. Het mooiste vond ik haar bedsprei, die helemaal van kant is gemaakt. Dat is kunstwerk en niet zo verguld en overdreven als alles in de rest van het huis. Begrijp me niet verkeerd, ik heb genoten van de rondleiding en me vergaapt aan de extravaganze. En in hun tijd was dit, wat ze moesten doen om met hun schouders boven de rest uit te steken. Wat een ander leven!
De ontbijtkamer
De officiele eetkamer
John Ringlings slaapkamer
Ze zijn al begonnen met Kerst versieringen
Vol met indrukken staan we weer buiten. Nu beginnen we aan de lange rit naar Naples. Petra rijdt weer en bekwaam. We rijden over Interstate 75, grappig voor mij, want in augustus reden we in Ohio op diezelfde Interstate een heel stuk noordelijker.
Na een saaie rit (gelukkig hebben we elkaar veel te vertellen!) rijden we rond half zeven Naples binnen. Wat een verrassing! Opeens bevinden we ons in een dolgezellig stadje met lichtjes overal. Schattige winkeltjes en restaurantjes zijn aan weerszijden van de weg te zien.
Voor we op zoek gaan naar het hotel parkeren we de auto. We vinden een heel gezellig restaurantje, Yabba Grill, waar we het laatste "Bistro" tafeltje krijgen. "Bistro" betekent, dat we op hoge barkrukjes zitten, prima natuurlijk.
De bediening is snel en goed en Petra bestelt zalm, ik Chileense zeebaars met wasabi erwten en allerlei lekkers eromheen. Na het slechte eten van gisteravond is dit alsof er een engeltje op mijn tong pist, zo lekker! Het is genieten!
Ons hotel blijkt maar even verderop te zijn en ik check met gemak in, terwijl Petra alvast de bagage uit de auto haalt. We krijgen een lekker grote kamer op de vierde verdieping en het internet werkt prima. All is well with the world (the world of Petra & Petra in any case).
Thursday, November 09, 2006
Homosassa Springs
Na heerlijk geslapen te hebben, met de fan draaiend boven mijn hoofd (wij hebben er thuis ook een boven ons bed, dus ik was erg blij er hier ook een aan te treffen), word ik rond zeven uur wakker.
Even later hoor ik Petra ook bezig in de keuken en sta op. We gaan als eerste lopen, eerst naar de Sheraton, waar de voorbereidingen voor de Ironman competitie op zaterdag al in volle gang zijn. We nemen foto's van de stoere Ford SUV's, die er staan.
Aan het einde van dit strand heeeel in de verte is de zee!
Dan lopen we verder de brug over naar Clearwater Beach, waar we een heel lekker ontbijt eten, buiten op het terras bij Britts. Ik kies voor een eggs benedict zonder de Hollandaise saus.
Op de terugweg nemen we een kijkje in de tenten bij het Ironman gebeuren, die vol staan met allerlei sportspullen. Terwijl we daar staan te kletsen en te keuren en onze ogen uitkijken, zegt een man opeens "Hee, ook Nederlands!".
Het blijkt een stel uit Curacao te zijn. Hij gaat meedoen aan de competitie (en ziet eruit alsof hij dat ook heel goed zal kunnen!) en vraagt of wij dat ook gaan doen (blijkbaar zien we eruit alsof we zoiets enorms aankunnen, hi hi).
Zelf portret!
We kletsen even, hij maakt zich zorgen, want hij heeft geen wetsuit en het water hier is toch even wat koeler, dan in Curacao. We wensen hem veel succes en gaan dan verder.
Na een snelle douche installeren we de MIO (GPS systeem) in de auto, programmeren het op Homosassa en gaan rijden. Petra chauffeurt ons bekwaam over de US 19 naar het noorden.
Iedere keten in de VS is langs deze weg vertegenwoordigd en tientallen autodealers laten zien hoe groot de vlag wel kan zijn. Het lijkt wel een competitie! Ieder stoplicht lijkt wel rood te zijn, dus het schiet niet erg op.
Om een uur of een rijden we eindelijk Homosassa binnen en gaan op zoek naar een restaurant. We vinden "Some Place Nice", van buiten ziet het er matig uit, maar binnen heerst een gezellige sfeer. We zijn absoluut de jongsten hier, wat misschien het enthousiasme van de serveerder verklaart.
Het eten is lekker, vooral de huisgemaakte chips en we vermaken ons met het kijken naar al de ouderen hier. Bovendien valt mij erg op, dat er hier echt veel super-dikke mensen rondlopen. In ons gebied zie je dat veel minder. Dit restaurant is echt wat ze hier een "Mom and Pop place" noemen, erg leuk.
Met volle magen vragen we MIO ons naar het Homosassa Springs Wildlife Park te dirigeren. Bij het Visitor Center vinden we uit, dat we een bootje kunnen nemen naar het park.
Bill, alweer een gepensioneerde vrijwilliger, vaart ons bekwaam door de Pepper Creek. We zien een paar schildpadjes zwemmen, maar van al het andere wild, dat we volgens hem zouden kunnen zien (alligators, cougars en andere exotische dieren) is geen spoor te bekennen.
Dan zijn we bij het Wildlife Park en betalen entree ($9 minus mijn AAA korting). We lopen meteen naar het stukje, waar je manatees zou kunnen zien. Net als we een gids vragen, waar ze zijn, ziet Petra er eentje zwemmen.
Deze is schattig, hij (of zij) heeft een wortel te pakken en ligt daar heerlijk op te kauwen. Zo af en toe komt de snuit naar boven. Echt bijzonder om ze zo in het wild te zien.
We lopen verder en zien Lu, het nijlpaard. Dit park was vroeger een soort dierentuin en alle andere exotische dieren zijn verkocht, maar niemand wilde Lu. Dus woont zij nu tussen alle inheemse Floridiaanse dieren. Het is een schat met een grote grassnor. Het is leuk eens een nijlpaard op het droge bezig te zien, want in de National Zoo liggen ze altijd onderwater.
We zien (gekooide) beren en cougars en panthers en daarna een heel bad met prachtige flamingos. Nu ken ik die ook alleen maar in ruststand, op een poot met de kop in de veren. Maar deze flamingos zijn wakker en niet zo'n beetje ook! Er wordt flink gewassen, geruzied en gelopen. Machtig om te zien!
Ook de roofvogels zijn interessant, hoewel ik de adelaar met een vleugel wel erg zielig vind. Eerder vandaag zagen Petra en ik een prachtige adelaar rondcirkelen. Zijn witte staart en kop glinsterden in de zon, dat is zo'n machtig gezicht! En dit arme dier kan dat nooit meer doen. Maar goed, dat er zulke reddingsprogramma's zijn.
Na genoten te hebben van alle mooie dieren lopen we het gebouwtje weer uit. Daar zien we, dat we het laatste bootje gemist hebben! Gelukkig is er ook nog een tram, want we hebben geen idee hoe anders terug naar de parkeerplaats te komen.
Dit keer kiezen we de Suncoast Parkway terug, zonder stoplichten, want die waren constant rood op de heenweg. Dit is wel een tolweg, maar het blijkt de $3 helemaal waard, ongestoord kunnen we met 70 mijl per uur doorrijden.
Om een uur of zes komen we in Tarpon Springs aan. Dit is een plaatsje, waar veel Grieken zich gevestigd hebben. Het blauw-witte is meteen te herkennen en er speelt Griekse muziek.
We parkeren de auto en nemen dan een kijkje in het (gratis) sponsmuseum. De industrie is hier namelijk sponsvissen. In alle winkeltjes kun je verschillende sponzen kopen.
Buiten vind ik het inmiddels koud, dus ik koop een jasje met "Tarpon Springs" erop geborduurd. Niet fantastisch leuk, maar het houdt me warm. Al lopend zien we een winkeltje met Griekse wijnen. Hier kunnen we ook proeven en alle wijnen smaken even lekker.
We kiezen een witte en een rode om de komende dagen te delen. Dan gaan we op zoek naar een restaurant. De keuze valt op Hellas, waar een zeer vlotte Griek, Taki, ons bedient. Petra kiest een echt Grieks gerecht, maar dat klinkt mij te zwaar, dus ik denk er goed aan te doen een "broiled seafood platter" te kiezen.
Helaas wordt dit als een zeer smakeloos, veel te ver doorgekookt, geheel geserveerd. Ik had me gewoon moeten houden bij wat ze goed doen: Griekse gerechten maken! Gelukkig heeft Petra te veel, dus ik proef toch nog wat ervan mee. Lesson learned, bestel de inheemse cuisine!
Om een uur of acht zijn we er weer en schrijven onze blogs, drinken een glaasje wijn en maken ons klaar om morgen naar Naples te rijden.
Even later hoor ik Petra ook bezig in de keuken en sta op. We gaan als eerste lopen, eerst naar de Sheraton, waar de voorbereidingen voor de Ironman competitie op zaterdag al in volle gang zijn. We nemen foto's van de stoere Ford SUV's, die er staan.
Aan het einde van dit strand heeeel in de verte is de zee!
Dan lopen we verder de brug over naar Clearwater Beach, waar we een heel lekker ontbijt eten, buiten op het terras bij Britts. Ik kies voor een eggs benedict zonder de Hollandaise saus.
Op de terugweg nemen we een kijkje in de tenten bij het Ironman gebeuren, die vol staan met allerlei sportspullen. Terwijl we daar staan te kletsen en te keuren en onze ogen uitkijken, zegt een man opeens "Hee, ook Nederlands!".
Het blijkt een stel uit Curacao te zijn. Hij gaat meedoen aan de competitie (en ziet eruit alsof hij dat ook heel goed zal kunnen!) en vraagt of wij dat ook gaan doen (blijkbaar zien we eruit alsof we zoiets enorms aankunnen, hi hi).
Zelf portret!
We kletsen even, hij maakt zich zorgen, want hij heeft geen wetsuit en het water hier is toch even wat koeler, dan in Curacao. We wensen hem veel succes en gaan dan verder.
Na een snelle douche installeren we de MIO (GPS systeem) in de auto, programmeren het op Homosassa en gaan rijden. Petra chauffeurt ons bekwaam over de US 19 naar het noorden.
Iedere keten in de VS is langs deze weg vertegenwoordigd en tientallen autodealers laten zien hoe groot de vlag wel kan zijn. Het lijkt wel een competitie! Ieder stoplicht lijkt wel rood te zijn, dus het schiet niet erg op.
Om een uur of een rijden we eindelijk Homosassa binnen en gaan op zoek naar een restaurant. We vinden "Some Place Nice", van buiten ziet het er matig uit, maar binnen heerst een gezellige sfeer. We zijn absoluut de jongsten hier, wat misschien het enthousiasme van de serveerder verklaart.
Het eten is lekker, vooral de huisgemaakte chips en we vermaken ons met het kijken naar al de ouderen hier. Bovendien valt mij erg op, dat er hier echt veel super-dikke mensen rondlopen. In ons gebied zie je dat veel minder. Dit restaurant is echt wat ze hier een "Mom and Pop place" noemen, erg leuk.
Met volle magen vragen we MIO ons naar het Homosassa Springs Wildlife Park te dirigeren. Bij het Visitor Center vinden we uit, dat we een bootje kunnen nemen naar het park.
Bill, alweer een gepensioneerde vrijwilliger, vaart ons bekwaam door de Pepper Creek. We zien een paar schildpadjes zwemmen, maar van al het andere wild, dat we volgens hem zouden kunnen zien (alligators, cougars en andere exotische dieren) is geen spoor te bekennen.
Dan zijn we bij het Wildlife Park en betalen entree ($9 minus mijn AAA korting). We lopen meteen naar het stukje, waar je manatees zou kunnen zien. Net als we een gids vragen, waar ze zijn, ziet Petra er eentje zwemmen.
Deze is schattig, hij (of zij) heeft een wortel te pakken en ligt daar heerlijk op te kauwen. Zo af en toe komt de snuit naar boven. Echt bijzonder om ze zo in het wild te zien.
We lopen verder en zien Lu, het nijlpaard. Dit park was vroeger een soort dierentuin en alle andere exotische dieren zijn verkocht, maar niemand wilde Lu. Dus woont zij nu tussen alle inheemse Floridiaanse dieren. Het is een schat met een grote grassnor. Het is leuk eens een nijlpaard op het droge bezig te zien, want in de National Zoo liggen ze altijd onderwater.
We zien (gekooide) beren en cougars en panthers en daarna een heel bad met prachtige flamingos. Nu ken ik die ook alleen maar in ruststand, op een poot met de kop in de veren. Maar deze flamingos zijn wakker en niet zo'n beetje ook! Er wordt flink gewassen, geruzied en gelopen. Machtig om te zien!
Ook de roofvogels zijn interessant, hoewel ik de adelaar met een vleugel wel erg zielig vind. Eerder vandaag zagen Petra en ik een prachtige adelaar rondcirkelen. Zijn witte staart en kop glinsterden in de zon, dat is zo'n machtig gezicht! En dit arme dier kan dat nooit meer doen. Maar goed, dat er zulke reddingsprogramma's zijn.
Na genoten te hebben van alle mooie dieren lopen we het gebouwtje weer uit. Daar zien we, dat we het laatste bootje gemist hebben! Gelukkig is er ook nog een tram, want we hebben geen idee hoe anders terug naar de parkeerplaats te komen.
Dit keer kiezen we de Suncoast Parkway terug, zonder stoplichten, want die waren constant rood op de heenweg. Dit is wel een tolweg, maar het blijkt de $3 helemaal waard, ongestoord kunnen we met 70 mijl per uur doorrijden.
Om een uur of zes komen we in Tarpon Springs aan. Dit is een plaatsje, waar veel Grieken zich gevestigd hebben. Het blauw-witte is meteen te herkennen en er speelt Griekse muziek.
We parkeren de auto en nemen dan een kijkje in het (gratis) sponsmuseum. De industrie is hier namelijk sponsvissen. In alle winkeltjes kun je verschillende sponzen kopen.
Buiten vind ik het inmiddels koud, dus ik koop een jasje met "Tarpon Springs" erop geborduurd. Niet fantastisch leuk, maar het houdt me warm. Al lopend zien we een winkeltje met Griekse wijnen. Hier kunnen we ook proeven en alle wijnen smaken even lekker.
We kiezen een witte en een rode om de komende dagen te delen. Dan gaan we op zoek naar een restaurant. De keuze valt op Hellas, waar een zeer vlotte Griek, Taki, ons bedient. Petra kiest een echt Grieks gerecht, maar dat klinkt mij te zwaar, dus ik denk er goed aan te doen een "broiled seafood platter" te kiezen.
Helaas wordt dit als een zeer smakeloos, veel te ver doorgekookt, geheel geserveerd. Ik had me gewoon moeten houden bij wat ze goed doen: Griekse gerechten maken! Gelukkig heeft Petra te veel, dus ik proef toch nog wat ervan mee. Lesson learned, bestel de inheemse cuisine!
Om een uur of acht zijn we er weer en schrijven onze blogs, drinken een glaasje wijn en maken ons klaar om morgen naar Naples te rijden.
Wednesday, November 08, 2006
In Clearwater
Zoals altijd als ik weet, dat ik op een bepaalde tijd moet opstaan, ben ik al een uur van tevoren klaar wakker. Katja blijft thuis, want ze voelt zich niet lekker, ik neem afscheid van Kai en we zetten Saskia bij Aoife af, zodat ze samen naar school kunnen lopen.
Rick moet op tijd bij een vergadering zijn, dus hij zet mij ruim van te voren bij het vliegveld af. Ik ben er al tweeeneenhalf uur voor vertrek. Nadat ik mijn bagage aan de skycap (ideaal vind ik dat!) heb afgegeven en afscheid van Rick heb genomen loop ik naar de veiligheidspoortjes.
Het is woensdagochtend en ik heb het vliegveld nog nooit zo rustig gezien! Alweer vergeet ik de flesjes gel in mijn tas en alweer worden ze door de veiligheidsmensen niet opgemerkt!
Voor ik het weet zit ik bij de gate, waar ik probeer stroom voor mijn laptop te krijgen. Dat blijkt niet te werken, dus gaan we maar op de batterij. Maar met de T-Mobile Hotspot in het vliegveld zit ik meteen online.
Petra komt ook online en we kletsen even via MSN. Terwijl ik zit te typen gaat het alarm van de gate af. Een heel doordringend gepiep, tot grote schaamte van de flight attendant, die dat per ongeluk op haar geweten had. Na een tijdje wordt er omgeroepen, dat er iemand van security op weg is om het af te zetten en "I'm sorry we don't have better music for you!". Ha ha ha!
De stemming zit er gelijk in en met een vrolijke crew reizen we richting Tampa. Een van de mannen komt overduidelijk uit Boston, gezien zijn uitspraak van het woord "card" (kaahd). Een van de andere crewleden vertelt een anecdote van een collega van haar, die antwoordde, toen ze het over hun leeftijden hadden, dat ze "farty" was. Hilariteit alom!
We hebben goede wind mee en binnen de twee uur, een half uur te vroeg, landen we op Tampa airport. Mijn tassen komen ook al meteen van de band rollen en ik wacht op Petra. Die komt een twintig minuten later op me af en het is zo bijzonder elkaar hier zo weer te zien! Grote hugs!
We zoeken even naar de shuttle van Alamo, die al klaar staat. En na allerlei aanbiedingen van een SUV of een convertible houden we het bij de besproken full size. We kiezen een brons gekleurde Pontiac en mijn spullen passen er net in.
Op zoek naar Sephora rijden we naar de Westshore Plaza mall. Eerst moet er geluncht worden, dus we lopen naar de food court. Daar is een leuke keuze aan restaurantjes en wij kiezen het "gezonde" Evos: organische groentes en geen hormonen etc. in het vlees. Het smaakt dan ook voortreffelijk!
Sephora blijkt niet meer in deze mall te zitten, maar het bezoek is niet helemaal voor niets, want Petra vindt bij Lady Foot Locker haar loopschoenen voor stukken goedkoper, dan in Nederland.
Vlakbij deze mall staat het huis, waar Petra's tante en oom woonden, toen zij hier een jaar bij hen verbleef. We gaan eens kijken, hoe het daar nu uitziet. Het huis staat er nog, maar de buurt is veranderd. Het is dan ook al tweeentwintig jaar geleden, dat Petra hier woonde!
We rijden naar Clearwater en krijgen een pas voor de auto om te parkeren onder het apartementsgebouw van Petra's tante Olga. We slepen mijn bagage naar boven en ik maak kennis met een heel aardige en leuk uitziende oudere dame. Ik zou er wat voor geven om er zo uit te zien als ik 76 ben!
Gauw haal ik de cadeautjes tevoorschijn en geef ze aan Petra en haar tante: Virginiaanse wijn, Virginiaanse pinda's, wijnbedeltjes en voor Petra een humoristisch boek over hardlopers. Van haar krijg ik ook allerlei lekkers, twee Suske en Wiskes en een mooi boek.
Dan verkleden we ons snel in een korte broek en beginnen aan een lange strandwandeling. We vergapen ons aan de enorme strandhuizen! Wat een uitzicht hebben die! Hier gaan wij "retiren", bepalen we!
Met tante Olga gaan we lekker eten bij haar favoriete steakhouse, E&E's Steakout Grill. Het zit er vol groepjes oudere mensen, het is duidelijk, dat Florida inderdaad een geliefde staat is voor gepensioneerden.
Het eten is voortreffelijk! Mijn steak is helemaal "rare" (moeilijk voor een restaurant om goed te doen) en de crabcake is bijna alleen maar crab.
Tante Olga gaat morgenvroeg op reis, dus ligt al vroeg op bed. Petra en ik computeren wat. Morgen hebben we grootse plannen, dus stay tuned!
Rick moet op tijd bij een vergadering zijn, dus hij zet mij ruim van te voren bij het vliegveld af. Ik ben er al tweeeneenhalf uur voor vertrek. Nadat ik mijn bagage aan de skycap (ideaal vind ik dat!) heb afgegeven en afscheid van Rick heb genomen loop ik naar de veiligheidspoortjes.
Het is woensdagochtend en ik heb het vliegveld nog nooit zo rustig gezien! Alweer vergeet ik de flesjes gel in mijn tas en alweer worden ze door de veiligheidsmensen niet opgemerkt!
Voor ik het weet zit ik bij de gate, waar ik probeer stroom voor mijn laptop te krijgen. Dat blijkt niet te werken, dus gaan we maar op de batterij. Maar met de T-Mobile Hotspot in het vliegveld zit ik meteen online.
Petra komt ook online en we kletsen even via MSN. Terwijl ik zit te typen gaat het alarm van de gate af. Een heel doordringend gepiep, tot grote schaamte van de flight attendant, die dat per ongeluk op haar geweten had. Na een tijdje wordt er omgeroepen, dat er iemand van security op weg is om het af te zetten en "I'm sorry we don't have better music for you!". Ha ha ha!
De stemming zit er gelijk in en met een vrolijke crew reizen we richting Tampa. Een van de mannen komt overduidelijk uit Boston, gezien zijn uitspraak van het woord "card" (kaahd). Een van de andere crewleden vertelt een anecdote van een collega van haar, die antwoordde, toen ze het over hun leeftijden hadden, dat ze "farty" was. Hilariteit alom!
We hebben goede wind mee en binnen de twee uur, een half uur te vroeg, landen we op Tampa airport. Mijn tassen komen ook al meteen van de band rollen en ik wacht op Petra. Die komt een twintig minuten later op me af en het is zo bijzonder elkaar hier zo weer te zien! Grote hugs!
We zoeken even naar de shuttle van Alamo, die al klaar staat. En na allerlei aanbiedingen van een SUV of een convertible houden we het bij de besproken full size. We kiezen een brons gekleurde Pontiac en mijn spullen passen er net in.
Op zoek naar Sephora rijden we naar de Westshore Plaza mall. Eerst moet er geluncht worden, dus we lopen naar de food court. Daar is een leuke keuze aan restaurantjes en wij kiezen het "gezonde" Evos: organische groentes en geen hormonen etc. in het vlees. Het smaakt dan ook voortreffelijk!
Sephora blijkt niet meer in deze mall te zitten, maar het bezoek is niet helemaal voor niets, want Petra vindt bij Lady Foot Locker haar loopschoenen voor stukken goedkoper, dan in Nederland.
Vlakbij deze mall staat het huis, waar Petra's tante en oom woonden, toen zij hier een jaar bij hen verbleef. We gaan eens kijken, hoe het daar nu uitziet. Het huis staat er nog, maar de buurt is veranderd. Het is dan ook al tweeentwintig jaar geleden, dat Petra hier woonde!
We rijden naar Clearwater en krijgen een pas voor de auto om te parkeren onder het apartementsgebouw van Petra's tante Olga. We slepen mijn bagage naar boven en ik maak kennis met een heel aardige en leuk uitziende oudere dame. Ik zou er wat voor geven om er zo uit te zien als ik 76 ben!
Gauw haal ik de cadeautjes tevoorschijn en geef ze aan Petra en haar tante: Virginiaanse wijn, Virginiaanse pinda's, wijnbedeltjes en voor Petra een humoristisch boek over hardlopers. Van haar krijg ik ook allerlei lekkers, twee Suske en Wiskes en een mooi boek.
Dan verkleden we ons snel in een korte broek en beginnen aan een lange strandwandeling. We vergapen ons aan de enorme strandhuizen! Wat een uitzicht hebben die! Hier gaan wij "retiren", bepalen we!
Met tante Olga gaan we lekker eten bij haar favoriete steakhouse, E&E's Steakout Grill. Het zit er vol groepjes oudere mensen, het is duidelijk, dat Florida inderdaad een geliefde staat is voor gepensioneerden.
Het eten is voortreffelijk! Mijn steak is helemaal "rare" (moeilijk voor een restaurant om goed te doen) en de crabcake is bijna alleen maar crab.
Tante Olga gaat morgenvroeg op reis, dus ligt al vroeg op bed. Petra en ik computeren wat. Morgen hebben we grootse plannen, dus stay tuned!
